Një megatërmet mund ta godasë Paqësorin Veriperëndimor çdo ditë, shkencëtarët tregojnë skenarin më të keq

Telefoni juaj paralajmëron, dridhja fillon dhe lëkundjet intensifikohen. Fotot bien nga muret, objektet fluturojnë nëpër dhomë.

Por për njerëzit në bregdet, lëkundjet janë shumë më të këqija – si për ata që jetojnë në Seattle të Uashingtonit.

Njerëzit përgjatë bregdetit tani kanë 10 deri në 30 minuta për t’u larguar përpara se një valë gjigante të përfshijë Paqësorin Veriperëndimor.

Gjatë një ose dy orëve të ardhshme, cunami përmbyt disa rrugë.

Përfundimisht, humbjet totale ekonomike do të kapnin vlerën e mbi 134 miliarda dollarëve, duke e vendosur atë si një nga fatkeqësitë natyrore më të kushtueshme në historinë e SHBA-së.

Kjo skenë është një skenar i rastit më të keq të një megatërmeti që godet Paqësorin Veriperëndimor.

Bëhet e ditur se departamenti i emergjencave ka shpenzuar dekada duke u përgatitur për një megatërmet.

Megjithatë, ata thonë se rajoni nuk është gati për një të tillë.

“Të jesh plotësisht, plotësisht dhe plotësisht i përgatitur është e pamundur”, tha Robert Ezelle, drejtori i divizionit të menaxhimit të emergjencave të Departamentit Ushtarak të Uashingtonit.

Brenda katastrofës së madhe që mund të shpërthejë në brigjet e Paqësorit Veriperëndimor

Rreth 160 kilometra në det të hapur nga Paqësori Veriperëndimor, thellë nën shtratin e detit, dy pllaka tektonike po krijojnë tension që mund të shpërthejë në çdo moment.

Në një rajon të quajtur zona e subduksionit Cascadia, pllaka oqeanike Juan de Fuca po rrëshqet nën pllakën e Amerikës së Veriut.

Ndërsa pllaka vazhdon të shtyjë, rritet stresi, shkruan yahoonews, përcjell Telegrafi.

“Është tmerrësisht e qetë”, tha Harold Tobin, sizmologu shtetëror i Uashingtonit dhe drejtor i Rrjetit Sizmik Veriperëndimor të Paqësorit.

“Fakti që nuk prodhon as tërmete të vogla në ndonjë masë të konsiderueshme, na bën të besojmë se është plotësisht i mbyllur”, shtoi ai.

Por, shkencëtarët si Tobin kanë frikë se pa çlirimin e tensionit përmes tërmeteve më të vogla, zona e Cascadias ka më shumë gjasa të shpërthejë në një tërmet “megathrus” – ose shkurt megatërmet – me një magnitudë rreth 9 ballë.

“Do të jetë fatkeqësia më e keqe natyrore që vendi ynë ka parë ndonjëherë”, tha Ezelle.

Kjo është arsyeja pse disa e quajnë atë “Big One”.

Mesatarisht, zona e nënshtrimit të Cascadias prodhon një tërmet të madh çdo 200 deri në 500 vjet. Më i fundit ishte në vitin 1700.

Sa i madh është “Big One”?

Shkalla e Rihterit, e cila mat magnitudën e tërmetit, është logaritmike, jo lineare. Kjo do të thotë se një tërmet me magnitudë 9 lëshon rreth 32 herë më shumë energji se një magnitudë 8, por rreth një milion herë më shumë se një magnitudë 5.

Gjëja më e afërt në kujtesën njerëzore me “Big One” ndodhi në vitin 2011 në Japoni, kur vendi u godit nga një tërmet me magnitudë 9.

Ai gjeneroi një cunami që arriti 130 metra lartësi, përmbyti mbi 1931 kilometra vijë bregdetare dhe la mijëra njerëz në det. Së bashku, tërmeti dhe cunami vranë rreth 18,500 njerëz.

Është e vështirë të imagjinohet fuqia e një tërmeti me magnitudë 9, por Sismic Sound Lab, një grup shkencëtarësh të Universitetit të Kolumbisë, krijuan një video që përpiqet ta përcjellë atë përmes zërit.

Videoja e animuar tregon çdo tërmet në Japoni nga viti 2008 deri në vitin 2014, shoqëruar me tinguj të vëllimeve të ndryshme.

Një zhurmë normale e sfondit të tërmeteve me magnitudë 4, 5 dhe 6 i jep vendin një bumi me zë të lartë, ngjarjes Tohoku të vitit 2011..

Për vite pas ngjarjes së Tohokut, Japonia u godit nga të tjera tërmete, duke përfshirë një me magnitudë 7.1 në vitin 2021.

Po kështu, në Paqësorin Veriperëndimor, të tjera lëkundje pas një megatërmeti mund të vazhdojnë për muaj, ndoshta edhe vite.

Pasojat e “Big One”

Shkencëtarët, departamenti i Ezelle dhe Agjencia Federale e Menaxhimit të Emergjencave kanë zbuluar se në ditët pas megatërmetit, pjesa më e madhe e Oregonit dhe Uashingtonit mund të jenë pa energji elektrike, internet, shërbim celular ose ujë të pijshëm.

Në zona të caktuara, mund të kalojnë më shumë se dy javë para se të arrijë ndihma, sepse rrëshqitjet e dheut, shembjet e urave dhe dëmtime të tjera në rrugë mund ta bëjnë të pamundur udhëtimin.

Si Oregon ashtu edhe Uashingtoni këshillojnë që të gjithë banorët të kenë mjaftueshëm ushqim, ujë dhe ilaçe në dispozicion për të paktën dy javë.

Ndryshe, Japonia ka qenë në dijeni për rrezikun e saj nga tërmetet gjigante dhe cunami për shekuj.

Është një nga kombet më të përgatitura në Tokë.

E megjithatë, tërmeti i vitit 2011 për të ishte shkatërrues.

Në të kundërt, Paqësori Veriperëndimor mësoi për rrezikun e paraqitur nga zona e nënshtrimit të Cascadias vetëm në vitet 1980.

“Përgatitja për këtë është si të përpiqesh të zbrazësh një pishinë të përmasave olimpike me një lugë çaji”, tha Ezelle.

Shkenca mund të ndihmojë në përgatitjet për “Big One”

Një strategji më e përballueshme për të shpëtuar jetë është ndërtimi i një sistemi që dërgon paralajmërime të hershme në telefon – gjë që tashmë ndodh për shumë tërmete, por nuk është një garanci.

Sa më shpejt të paralajmërojë telefoni, aq më shumë kohë kanë njerëzit të strehohen.

Një tjetër strategji është vendosja e kabllove me instrumente sizmike në fundin e detit.

Ndërkohë, Tobin dhe studiues të tjerë po punojnë për të hartuar strukturën e fajit. Studimi i tyre i fundit mund të ketë zbuluar disa lajme të mira: Zona e nënshtrimit të Cascadia mund të shpërthejë në segmente ose tërmete më të vogla dhe jo të gjitha menjëherë si një ngjarje gjigante.

Por cili skenar do të ndodhë në të vërtetë – një i madh apo i shumëfishtë – mbetet i paqartë. /Telegrafi/