LAJMI I FUNDIT:

NË BREG TË JETËS

NË BREG TË JETËS

Poezi nga: Antonia Pozzi
Përktheu: Maksim Rakipaj

Nga udha e zakonshme kthehem,
në të njëjtën orë,
nën një qiell dimri pa dallëndyshe,
nën një qiell të praruar ende pa yje.


Mbi qepallat rëndon hija
si dorë e gjatë e tejdukshme
dhe hapat e shkujdesur vonohen,
e njohin mirë jetën
të shkretë
të heshtur.

Lëshohen dy kalamaj
nga një rrugicë e errët duke tundur krahët:
hija kërcen e coptuar nga fluturimi fërgëllues
yjesh të qartë që shfaqen një pas një.

Klithin këmbanat,
të gjitha klithin
zgjohen papritur,
për një mrekulli të mistershme klithin,
si të japin një kumt hyjnor:
shpirti hapet i gjithi
në një kërcim të gjallë.

Ndalojnë kalamajtë
me duart bashkuar
ndaloj dhe unë të mos shkel
yjet e zbehtë që janë rreshtuar
e në mes të rrugës braktisur.

Ndalen fëmijët e këndojnë
me të brishtët zëra
këngën e lartë të këmbanave: ndaloj dhe unë
mendueshëm sonte
si një tufë xunkthash
që dridhen
buzë ujit që rrjedh.