LAJMI I FUNDIT:

MERIT, FLAKUR PARAJSËS

MERIT, FLAKUR PARAJSËS

Poezi nga: Robert Burns
Përktheu: Vasil Çuklla

Më je i plogët yll, me rrezen kaq të zbehtë
kë do, e përshëndet, shkallëagjeve, në prag
pa bëje Merin tim, dritë-ditës të më vijë
se shpirtin ma ka pikur, si flatëroi larg!

O, e dashur Meri, hije, tashmë, ikur
ç’vend-ëmbëli prehesh, rrëzuar thëllimesh
kundron dashurinë, këndej ardhur rrotull
a thua dëgjon gjinjtë, të shqyer rrënkimesh


Kësaj ore të shenjtë, mundem dhe haroj
mundem të haroj, pyllin shenjtëruar
ku ditësh takoheshim, pranë lumit Eir
para se të ndjenim, ndarjen e mallkuar!

E përjetshmja kohë, kalimit, s’mund t’i fshijë
kujtimlumturat tona, ndër vite jetuar:
trupit tënd hyjnor në përqafim të fundmë
e patëm, për besë, fare pak menduar!

Puthte Eiri, flakëron zallin shtruar
breg-brigjet me pyjt e egër ndër zgjime
tërbardhin gjëmbëkaltër, lulet plot arromë
vendshtrirë i mbuluar, në mij përqafime

Gjithë lulet lulonin, erotik, nga nëntoka
dashurisht ligjëronin gjithë zogjtë në degë
derisa përflisnin, flatrim-ditën në ikje
perëndimet përflakur, si e purpërta shegë.

Akoma kujtesa, në ato ngjarje më zgjohet
mes trishtesh mediton, jetë time të mjerë
Koha, gjithë përshtypjet, i bën më të forta
ndërsa gryejnë lumenjtë, shtretërit më thell!

O, e dashur Meri, hije, tashmë, ikur
ç’vend-ëmbëli prehesh, rrëzuar thëllimesh
kundron dashurinë, këndej ardhur rrotull
a thua dëgjon gjinjtë, të shqyer rënkimesh

MERI MORISON
Lexo po ashtu MERI MORISON