Letrat e fundit të pilotëve të rinj kamikazë, që ofrojnë dëshmi të rralla mbi njësinë e frikshme speciale të Japonisë

Mendoni për një pilot kamikaz dhe imazhi që ju vjen në mendje është ndoshta një fytyrë ulëritëse e errësuar nga syzet që nisin një zhytje vdekjeje, shkruan CNN.

Ose ndoshta pa fytyrë fare dhe vetëm një aeroplan luftarak që përplaset në një anije luftarake, transmeton Telegrafi.

Ndoshta nuk është një adoleshent që qan në një bunker të lagësht, gjysmë të nëndheshëm me çarçafët e tij të ngritur mbi kokë.

Dhe me siguri jo gjimnazistët që përkëdhelin me gëzim një qenush vetëm disa orë para se të pritej të shndërroheshin në hi ndërsa fundosnin një aeroplanmbajtëse amerikane.

Por këto janë disa nga fytyrat e vërteta të kamikazëve fotografitë e të cilëve qëndrojnë të varura në muret e muzeut të Bazës Ajrore Kanoya dhe Muzeut të Paqes Chiran, të dyja të vendosura në ishullin Kyushu të Japonisë. Janë me qindra të tilla.

Në shumë prej imazheve, mund të shihni fjalët e tyre të fundit, shpesh në letra drejtuar nënave të tyre, duke kërkuar falje për mospërfilljet e tyre rinore dhe duke u zotuar se do t’i bëjnë krenarë.

Piloti më i ri kamikaz ishte Yasuo Tanaka, vetëm 16 vjeç. Ai fluturoi me një Okha – në thelb një bombë me krahë, por pa rrota të hedhura nga një aeroplan mëmë. Ai vdiq më 11 maj 1945. Ju mund ta shihni fotografinë e tij në muzeun Kanoya, në bazën e një baze aktuale të Forcave të Vetëmbrojtjes Detare të Japonisë.

Një zyrtar i muzeut tha se nuk e kishin letrën e fundit të adoleshentit, por letrat e të rinjve të tjerë kamikazë tregojnë guximin e rinisë.

Torao Kato, toger 18-vjeçar, shkroi në japonisht me goditje të theksuara peneli: “E dashur nënë, të lutem jeto një jetë të gjatë plot energji. Do të përpiqem të shkatërroj një të madh”.

Kamikazi më i vjetër – në moshën 32 vjeçare, ishte nënkoloneli i ushtrisë Yoshio Itsui, komandant njësie që drejtoi fluturimet e para nga baza ajrore Chiran më 1 prill 1945.

Itsui la pas një grua dhe tre fëmijë të vegjël, duke përfshirë një djalë të mitur. Një libër nga muzeu Chiran, “Mendja e kamikazit”, përfshin letrën e fundit të Itsuit drejtuar foshnjës, e cila është e ekspozuar në muze.

“Punoni shumë dhe ju lutemi rrituni për t’u bërë një japonez i shkëlqyer dhe bir i perandorit”, shkroi Itsui.

Djali i tij nuk do ta lexonte kurrë letrën, sipas librit. Kur gruaja e pilotit mësoi për vdekjen e tij, ajo nuk mund të prodhonte më qumësht për djalin, i cili vdiq nga kequshqyerja katër muaj më vonë.

“Ata nuk hezituan të pranojnë detyrën e tyre”

Në muzeun Chiran në një mëngjes me diell tetori, histori si ajo e Itsui-t i sjellin lot pothuajse të gjithëve në audiencën prej rreth 30 personash, që dëgjojnë një prezantim mbi historinë e kamikazëve. Edhe për një folës jo japonez, fotografitë në ekran dhe emocionet e të tjerëve në teatër janë të mjaftueshme për të përlotur sytë.

Mes fotografive në prezantim është një nga kamikazët e ri duke përkëdhelur një qenush, një imazh që shumë e konsiderojnë më të habitshmen e bërë ndonjëherë nga njësitë vetëvrasëse.

Fluturuesit varionin nga mosha 17 deri në 19 vjeç dhe të gjithë ishin të ashtuquajtur ‘pilotë të djemve të rinj’, të rinj që iu bashkuan trupave stërvitore të Forcave Ajrore në moshën 14-vjeçare, para se të krijoheshin njësitë kamikaze.

“Me shumë mundësi ata nuk e dinin se do të bëheshin pilotë kamikazë”, sipas “Mendja e kamikazëve”.

“Megjithatë, pasi e dinin fatin e tyre, ata nuk hezituan të pranonin detyrën e tyre”, thotë libri, duke shtuar, “ata besuan se do të ia vlente të vdisnin për vendin e tyre dhe për prindërit e tyre”.

Pesë të rinjtë në atë foto vdiqën më 27 maj 1945, mes 335 pilotëve të rinj që dhanë jetën si kamikazë. Gjithashtu midis fotografive në muret e muzeut Chiran është një nga një amerikan, kapiteni Masaji Takano.

Ai lindi në Havai, u martua me një grua japoneze, shkoi në Japoni për kolegj dhe u rekrutua në radhët e kamikazëve, thotë libri i muzeut.

Letra e tij e fundit përfshin një vizatim të një aeroplani zhytës me fjalët, “unë me siguri do të dërgoj një luftanije armike në fund”.

Takano kishte tre vëllezër, një tjetër që luftoi për Japoninë dhe dy që luftuan për ushtrinë amerikane në Evropë, thotë libri.

Armiqtë më vdekjeprurës të marinës amerikane

Kamikaz kombinon dy fjalë japoneze: “kami” do të thotë “hyjnore” dhe “kaze” do të thotë “erë”. Termi hyri në leksik në 1281, kur një tajfun i madh fundosi një flotë pushtuese mongole që u drejtua drejt një Japonie të mbrojtur keq, duke i kursyer japonezët nga luftimet e mundshme shkatërruese.

Në Japoni, kamikazët e Luftës së Dytë Botërore njihen gjithashtu si “tokko”, që do të thotë pilotët e “sulmit special”. Ndërsa lufta e baticës në Paqësor u kthye kundër forcave japoneze në vitin 1944, taktika e përplasjes së aeroplanëve të ngarkuar me bomba në anijet luftarake amerikane u krijua nga admirali Takijiro Onishi, si një përpjekje e fundit për të mbrojtur atdheun japonez nga një flotë pushtuese amerikane, sipas arkivave ushtarake amerikane.

Në total, 1036 djem dhe burra që ishin pjesë e ushtrisë vdiqën në misione kamikaze, sipas shifrave të siguruara nga muzeu. 1584 të tjerë që fluturonin për njësitë detare u vranë gjithashtu në aksion.

Midis dy degëve, ata fluturuan në më shumë se 1730 misione luftarake. Dhe numri i jetëve që ata morën në marinën amerikane ishte brutal.

Komanda e Historisë dhe Trashëgimisë Detare të SHBA-së e quan Betejën e Okinawas, e luftuar nga 1 prilli deri më 22 qershor 1945, më vdekjeprurësja ndonjëherë për Marinën e SHBA.

Rreth 40 për qind e 12,000 trupave amerikane të vrarë në betejë ishin në bordin e 26 anijeve amerikane të fundosura dhe 168 të dëmtuara nga sulmet kamikaze në Okinawa, sipas Departamentit të Mbrojtjes së SHBA.

Në vitin 1945, forcat amerikane ishin shumë të vetëdijshme se përballeshin me misione brutale vetëvrasëse nga forcat perandorake japoneze, të cilat, të nxitura nga një militarizëm intensiv dhe besnikëri ndaj Perandorit të tyre, i trajtuan brutalisht ata që kishin pushtuar në të gjithë Azinë Lindore dhe Juglindore.

Ndoshta sulmi më famëkeq masiv vetëvrasës ndodhi një vit më parë në ishullin Saipan të Paqësorit, kur, duke ditur se një fitore në fushëbetejë ishte e pamundur, gati 4,000 trupa japoneze organizuan një sulm vetëvrasës kundër një force superiore amerikane.

“Ata po ndiqnin urdhrat e fundit të komandantit të tyre, gjenerallejtënant Yoshisugu Saito, i cili kishte bërë thirrje për këtë sulm të befasishëm gjithëpërfshirës për nder të Perandorit përpara se të kryente vetëvrasje rituale”, sipas një ueb-faqe të vitit 2016 të postuar nga Fondacioni i Trashëgimisë Atomike.

Beteja tokësore në Okinawa pa akuza të ngjashme vetëvrasëse në një shkallë më të vogël, por një i mbijetuar japonez i Okinawas kujton se çfarë e nxiti atë mentalitet.

“Në ato ditë kur 100 milionë qytetarë japonezë gjoja po përgatiteshin të luftonin deri në njeriun e fundit, të gjithë ishin të përgatitur për vdekje”, citohet të ketë thënë i mbijetuari Kinjo Shigeaki.

“Doktrina e bindjes totale ndaj Perandorit theksoi vdekjen dhe e bënte dritën e jetës. Gatishmëria për të vdekur për Perandorin në një ishull të largët rezultoi në një ndjenjë krejtësisht të re identiteti”, shtoi ai

I besuari i kamikazit

‘Fluturuesit’ në bazën Chiran shpesh e kalonin natën e tyre të fundit në Tomiya Inn në Chiran, ku pronarja Tome Torihama u bë i besuara e shumë prej tyre. Disa i besuan asaj që të merrte fjalët e fundit që nuk i nënshtroheshin censurës ushtarake familjeve të tyre.

Familja e saj ka ruajtur disa nga ajo korrespondencë dhe artefakte të tjera në një muze të vogël të veçantë në qytetin Chiran, një makinë e shkurtër nga muzeu i paqes dhe një ndalesë e vlefshme për të marrë një perspektivë të mëtejshme mbi samurait.

Por së pari, ndaluni te restoranti, stërnipi i Torihamës, Kenta Torihama, tani ndodhet pranë muzeut kryesor. Ai bisedon me kënaqësi me vizitorët për stërgjyshen e tij dhe kamikazin.

Është e rëndësishme që historitë e kamikazit dhe gjyshes së tij të mos harrohen, u thotë ai vizitorëve.

Por ai dëshiron që të vijnë më shumë të huaj, duke thënë se vetëm rreth 5 për qind e atyre që kalojnë janë nga jashtë Japonisë dhe akoma më pak janë nga vende të tjera aziatike.

“Japonezët i shohin kamikazët si mbrojtës, të huajt i shohin ata si armiq”, thotë ai.

Por ai thotë se letrat e fundit të kamikazit janë plot mësime, veçanërisht duke treguar marrëzinë dhe tragjedinë e luftës.

“Nëse ne të gjithë mund të mësojmë nga kjo, bota e sotme do të ishte një vend më paqësor”, thotë ai.

Samurai i fundit

Muzetë Kanoya dhe Chiran janë afër Kagoshima në skajin jugor të ishullit Kyushu.

Fushat ajrore të Luftës së Dytë Botërore nga të cilat fluturuan kamikazët ishin vendosur atje në mënyrë që aeroplanët të mund të bënin udhëtimin në Okinawa sa më shpejt dhe me sa më pak karburant. Sulmet kamikaze erdhën gjithashtu nga bazat japoneze në Tajvan dhe Filipine.

Por është gjithashtu e përshtatshme që Kagoshima konsiderohet të jetë qëndrimi i fundit i klasës së luftëtarëve samurai të Japonisë.

Rebelimi Satsuma i samurait kundër qeverisë perandorake përfundoi me vdekjen e samurait legjendar Saigo Takamori në malin Shiroyama në Kagoshima në shtator 1877.

Megjithëse mbante lartësitë, forca e udhëhequr nga Saigo prej rreth 400 burrash ra në duart e një ushtrie perandorake pothuajse 1000 herë më të madhe.

Për një entuziast të udhëtimit historik, vizita në vendin e stendës së fundit të samurait është një mënyrë tjetër e vlefshme për të kaluar disa orë në zonë. /Telegrafi/