A është e mundur të jesh një “nënë e përkryer”?

Në shoqërinë e sotme, të qenit “nënë e përkryer” shpesh duket si diçka e paarritshme. Por çfarë do të thotë në të vërtetë të jesh një nënë e përkryer? Dhe më e rëndësishmja: A është kjo diçka e arritshme?

Shumë gra ndihen nën trysninë për të qenë të përsosura në çdo aspekt të jetës së tyre, si në punë, ashtu edhe në familje. Përsosmëria duket sikur është bërë e detyrueshme, kjo ide buron nga rrjetet sociale, mediat dhe pritshmëritë e shoqërisë e familjes.

Gratë shpesh ndihen të detyruara të jenë të suksesshme në punë, nëna të përkushtuara dhe të mbajnë një shtëpi të përsosur, të gjitha në të njëjtën kohë.

Realiteti: Përsosmëria është një mit

Realiteti është se përsosmëria nuk ekziston. Të qenit një “nënë e përkryer” është një mit që mund të krijojë më shumë shqetësim sesa lumturi. Nënat janë qenie njerëzore dhe si të gjithë të tjerët, kanë kufizimet e tyre. Gabimet janë pjesë e natyrshme e prindërimit dhe janë ato që i bëjnë fëmijët të mësojnë për jetën.

Një nga hapat më të rëndësishëm që nënat mund të ndërmarrin është të pranojnë se gabimet janë pjesë e natyrshme e jetës. Të jesh një prind i mirë nuk do të thotë të jesh i përsosur, por të tregosh dashuri, mbështetje dhe kujdes për fëmijët.

Kur nënat pranojnë gabimet e tyre, ato jo vetëm që lehtësojnë trysninë mbi veten, por gjithashtu u mësojnë fëmijëve të tyre rëndësinë e të qenit të sinqertë dhe të vërtetë.

Në vend që të përpiqen për përsosmëri, nënat duhet të përqendrohen në të qenit “nënë e mjaftueshme”. Kjo nënkupton që të jesh e pranishme emocionalisht, mbështetëse dhe të krijosh një mjedis të sigurt dhe të dashur për fëmijët e tu. Kjo është ajo që fëmijët kanë më shumë nevojë.

Të qenit një nënë e përkryer është një ide që ekziston vetëm në teori. Në praktikë, të jesh një nënë e mirë është më shumë çështje e të qenit e përkushtuar dhe e pranishme për fëmijët, citon Anabel.

Në fund të fundit, nënat duhet të kujtojnë se ajo që fëmijët e tyre kanë më shumë nevojë është dashuria, kujdesi dhe mirëkuptimi, jo përsosmëria. Prandaj, le të heqim dorë nga ideja e “përsosmërisë”. /Telegrafi/