VDEKJA E POETIT ËSHTË JETA E TIJ

Nga: Khalil Gibran
Përktheu: Halit Beka (Methasani)

Krahët e errëta të natës e mbështollën qytetin mbi të cilin natyra kish hedhur një vello të bardhë dëbore, dhe burrat braktisën rrugët për në shtëpi, në kërkim të ngrohtësisë, ndërsa veriu frynte si të donte të futej nëpër kopshtijet batall. Diku në periferi qëndronte një kasolle e vjetër, mbuluar tërësisht nga dëbora, gadi në rrëzim. Në atë fshehtësi të errët ishte një shtrat ku shtrihej një i ri që lëngonte për vdekje, tek vështronte dritën e zbehtë të llampës së vajit, që mekej gadi në shuarje nga era që hynte. Ai, një djalë në pranverë të jetës, kish parashikuar plotësisht që ora e paqme e çlirimit të tij nga dara e jetës, po afrohej me shpejtësi. Ai priste me mirënjohje vizitën e Vdekjes, dhe mbi fytyrën e tij të zbehtë feksi një agim shprese, dhe mbi buzë një buzëqeshje keqardhëse. E në sytë e tij, falje.

Ai ishte poet që vdiste nga uria në qytetin ku jetonte pasuria. Pati ardhur në këtë botë prozaike që të gjallërojë zemrën e njeriut me thëniet e tij të bukura e kuptimthella. Ai, si shpirt fisnik, i dërguar nga Perëndia e Mirëkuptimit të ngjallë e të zbusë shpirtin njerëzor. Por, ah! Ai me gëzim duroi lamtumirën e ftohtë të tokës, pa marrë një buzëqeshje nga banorët e saj.

Ai merrte frymën e fundit e s’kishte njeri bri shtratit, të shpëtonte llampën e vajit, e vetmja shoqëri, dhe disa pergamenë ku kish shkruar ndjenjat e tij të zemrës. Sikurse dha e mori me takatin e mbetur, ngriti duart drejt qiellit, lëvizi sytë e pashpresë sikur donte të shponte tavanin, për të parë yjet mbi vellon e reve.

Dhe tha, “Eja o Vdekje e bukur, shpirti mezi po të pret. Afromu e më çliro nga vargonjtë e jetës, se jam lodhur së tërqehuri ato zvarrë. Eja, o Vdekje e ëmbël, e më hiq nga fqinjët e mi që më kanë parë si të huaj sepse u shpjegoja gjuhën e engjujve. Nxito o Vdekje paqësore e më largo nga kjo mizëri që më la në qoshen e errët të harresës sepse unë nuk e gjakos të dobtin siç bëjnë ata. Eja, o Vdekje e butë e më mbështill në krahët e bardhë sepse unë nuk u duhem njerëzve të mi. Më pushto o Vdekje, plot dashuri e mëshirë, le të prekin buzët e tua të mijat që nuk provuan kurrë puthje nëne, që s’ka prekur faqe motre, që s’ka përkëdhelur gishtrinj të dashure. Eja e më merr o Vdekje e dashur”

Atëherë, bri poetit që vdiste u duk një engjëll i bardhë që kishte një bukuri të mbinatyrshme e hyjnore që mbante në duar një tufë me zambakë. Ajo e pushtoi atë, i mbylli sytë që të mos shihte më, përveçse me sytë e shpirtit. I dha një puthje të gjatë, të thellë thithëse që i la një buzëqeshje të përjetëshme përmbushjeje në buzët e tij. Atëherë kolibja u boshatis dhe vanë e shkuan të gjithë pergamenët e letrat që poeti i kish shpërndarë ashtu kuturu, i hidhëruar.

Qindra vjet më vonë kur populli i atij qyteti u zgjua nga sëmundja e dremitjes së mosdijes dhe pa agimin e diturisë, ata ngritën një përmendore në lulishten më të bukur të qytetit dhe festuan çdo vit për nder të atij poeti, shkrimet e të cilit i kishin çliruar.

Oh, sa mizore është mosdija!