SOZIA

Nga: Dino Buzzati
Përktheu: Eris Rusi

Më kujtohet që rrëfente për një farë Luigi Bertranin, një djalosh për së mbari nga një familje e mirë, djalë i vetëm, i fejuar me një farë Marionën, një nga femrat më të bukura të Trevisos. Por, kjo krijesë e mrekullueshme vdiq pa i mbushur ende tetëmbëdhjetë, nga peritoniti a ku ta di unë. Tani, askush nuk mundet ta imagjinojë dot dëshpërimin e Bertranit.

Mbyllet në shtëpi, nuk dëshiron të shohë më askënd. Miqtë e vjetër e thërrasin tek porta:

– Gino, të paktën na lër të të shohim, të gjithë e kuptojmë dhimbjen tënde, por po e ekzagjeron kështu, ti që ishe më gazmori i grupit, ti që ishe shpirti i shoqërisë.

Por, ai hiç nuk përgjigjet, nuk e hap derën, me pak fjalë një rast për t’u mëshiruar. Besojeni apo jo, për dy vjet të plota kështu vazhdoi. Derisa një ditë dy shokë të ngushtë, pas lutjesh të shumta e bindin të hapë portën.

E përqafojnë, përpiqen ta ngushëllojnë, qe shndërruar në një skelet të gjallë me mjekrën e gjatë pa fund.

– Na dëgjo, Gino, boll ke hequr. Absolutisht nuk duhet të vazhdosh kështu. E ke për detyrë t’i rikthehesh jetës.

Rasti e do që për ta gjallëruar pak, miqtë i organizojnë një festë në nder të tij, ku ftojnë mjaft vajza të bukura, me shampanjë, muzikë dhe gjallëri.

Mjafton ta shihje atë mbrëmje Gino Bertranin, të rrojtur, të veshur si për raste të mëdha, dukej krejt i shndërruar, brilant dhe shakaxhi si në kohën e vjetra. Por, në një moment të festës ai tërhiqet në një qoshe me një bionde dhe flet, e flet, e flet siç bëjnë të dashuruarit.

– Kush është ajo biondja? – pyet dikush.

Merr përgjigjen:

– Nuk e di, duhet të jetë e ardhur nga jashtë, nga këto anë nuk e kam parë asnjëherë.

I përgjigjen:

– Më duket se është një shoqe e Sandra Bortolinit.

I thonë:

– Megjithatë, le ta lemë rehat. Dashtë zoti që kjo bionde ta bëjë të kapërcejë dëshpërimin.

Thonë:

– Duket tamam që është tipi i tij. Jo më kot, e vutë re? Ka të njëjtët sy si Mariona e gjorë.

– Tamam, e vërtetë, sa shumë i ngjan. Gjatë gjithë mbrëmjes aty të dy s’i ndahen njëri-tjetrit, derisa festa mbaron, kur ora kish kaluar tre e mëngjesit. Gino do që ta shoqërojë bukuroshen me makinë në shtëpi. Dalin, ajo dridhet e gjitha, ka nisur të fryjë era në fakt.

-Mbulohu me këtë – i thotë ai.

Dhe i hedh mbi shpatulla pulovrin e tij.

– Ku t’ia shoqëroj, zonjushë?

– Nga ajo anë – i përgjigjet ajo duke treguar me gisht.

– Por, në cilën rrugë, saktësisht?

– Nuk ka rëndësi, s’ka fare, do të të them unë ku të ndalosh, ndoshta prindërit i kam ende zgjuar që më presin, nuk do të doja që të na shihnin bashkë.

Ecin e ecin nëpër rrugë të shkreta. Tashmë gjenden në periferi.

– Ja – thotë vajza në një farë vendi. – Tani mbërritëm.

Jo, mos merr mundimin të zbresësh. Faleminderit për gjithçka. Mirupafshim tani.

– Po adresa jote? Numri i telefonit? Mund të të shoh sërish, apo jo?

Ajo, tashmë e zbritur nga makina, i buzëqesh:

– Epo do më duhet të të kthej pas pulovrin. Më tej i bën një shenjë lamtumire me dorë dhe zhduket pas qoshes.

Pak i përhumbur ai riniset duke marrë drejtimin e shtëpisë, kur i lind dyshimi i çuditshëm:

– Po në cilin vend e shoqëroi vallë? Ku ndodhej?

Kthehet prapa, e rigjen vendin, del në qoshkun ku u zhduk ajo më parë. Ka një rrugë të errët, nuk dallohet gjë. Ai ndez dritat e makinës. Në fund fare, një derë me kangjella. Afrohet. Pulovri i tij varret në njërën prej kangjellave të hekurta. Është muri rrethues i varrezës ku pat varrosur Marionën e tij.