POETI

Poezi nga: Delmore Schwartz
Përktheu: Fadil Bajraj

Pasuria e poetit është e barabartë me poezinë e tij
Fuqia e tij është dora e tij e majtë
Ajo është përtace e ngadaltë dhe e vyer
Skamja e tij është pasuria e tij, pasuri që mund ta shkatërrojë atë
si Mida
Sepse ajo përtaci është njëfarë forme e padurimit
Dhe nga kjo ai mund të mund të shkatërrohet nga ari i dritës
që nuk ka qenë kurrë
Në tokë apo në det.
Ai mund të jetë i dehur për vdekje, duke shterur fuçitë e teprisë
Atë formë ekstreme të suksesit.
Ai mund të pësojë fatin e Narcisit
I paaftë për të jetuar përveçse me imazhin që është dalldi
Dashuri, e verbër, e adhuruar, e tejmbushur
I paaftë për t’iu përgjigjur çdo gjëje që nuk sjell dashuri
shpejt ose menjëherë.

… Poeti duhet të jetë i pafajshëm dhe injorant
Por ai nuk mund të jetë i pafajshëm pasi budallallëku nuk është
pika e tij e fortë
Prandaj Cocteau ka thënë: “Çfarë nuk do të jepja
Të tërhiqen nga ekzistenca poezitë e rinisë sime?
Unë do t’i jepja Satanit shpirtin tim të pavdekshëm.”
Kjo metaforë është e gabuar, sepse ishte shpirti i pavdekshëm
që ai dëshironte të shëlbonte,
Duke e ngritur dhe duke e shoshitur atë, të lirë dhe të bardhë,
nga aktualiteti i banalitetit, vulgaritetit të rinisë,
pompoziteti dhe shtirja e veprave të tij
të hershme poetike.

Po ashtu në të njëjtën mënyrë një Poet i Famshëm amerikan
Kur fama i kishte ardhur më në fund, i kërkonte pesëdhjetë kopjet
e librit të tij të parë me poezi, të cilin e kishte shtypur privatisht
me shpenzimet e veta.
Ai arriti të sigurojë 48 nga 50 kopjet, i dogji
Dhe pastaj kishte kuptuar se si ekzistuakan kopjet e fundit,
Siç e kërkonte ligji i vendit, të fshehura në kryeqytet,
në Bibliotekën e Kongresit.
Kështu që, ai shkoi në Uashington, dhe aty i mori dy kopjet e fundit
I futi në xhepin e tij, planifikoi të largohej
Ama e ndaluan dhe e arrrestuan. Meqenëse ai ishte autori,
Dhe meqë ato ishin librat e tij dhe pronë e tij, e qortuan
Por e falën. Ama dy kopjet ia morën
Duke krijuar kështu një precedent kombëtar.

Sepse as amnisti, as falje nuk u jepet poetëve, poezisë dhe vjershave,
Ngase William James, gjeniu i dashur i Harvadit
tha të vërtetën tmerruese: “Miqtë e tu mund të harrojnë, Zoti
mund të të falë, por qelizat e trurit regjistrojnë
veprimet e tua deri në fund të përjetësisë.”
Çfarë gjëje e tmershme për të thënë!
Kjo është gremisje e pafund, pa kurrfarë ilaçi, e poezisë.
Ky është po ashtu edhe gëzimi i përjetshëm i poezisë.