NË RRUGË

Poezi nga: Mohsen Mohamed
Përktheu: Fadil Bajraj

Në këtë rrugë me uniformë të kaltër
kam ecur,
dhe në atë rrugë atje,
më morën.
Në atë rrugë,
qesha deri sa qava,
butësia më shitoi – më trullosi.

Në atë rrugë,
pashë shtëpinë,
si një çast i regjistruar,
i mbërthyer në përsëritje,
derisa vrapon në asfalt.

Furgoni
njëfarë kanceri
që gërryen rrugët.
Qyteti është trup,
i mbytur në gjumë,
që papritmas përmban
një burg në rrota.
Nëse të ndodh të udhëtosh me të,
do t’i kuptosh
të gjitha sferat e jetës
rreth e rrotull.
Një arritje e pabesueshme në vetvete
sall sikur ti ta dije.

Ose nëse ndonjëherë vozitesh
në autostradën ndërkombëtare për në Natroun,
do të shohësh kuriozitete,
njerëz, do të dëgjosh tinguj,
gjatë gjithë kohës, ti je i huaj –
i pa zë, i padukshëm,
duke bërtitur si të vdekurit.

Ama askush s’do të të dëgjoj
që nga tash e deri në ditën e kiametit.

Nëse e sheh shtëpinë tënde përmes rrjetës së telit,
largoje shikimin.

Syri yt nuk është asgjë më shumë se një kujtim,
si një çast i regjistruar,
i mbërthyer në përsëritje,
derisa vrapon në asfalt.

Në këtë rrugë me uniformë të kaltër
kam ecur,
dhe në atë rrugë atje,
më morën.

Rrugët njashtu si kujtimet janë të mjegullta.
Brenda sekondave,
ato formësojnë gjërat që ke harruar,
ato tremben
me diçka që kujtesa e ka fshirë.

Unë dhe ndjenjat e mia
dërrmuam njëri-tjetrin
kur e njoha nga oborri,
shtëpinë e të dashurve të mi,
në një rrugë
të njohur për mua sall nga era e saj,
duart e mia të lidhura pas meje,
sytë e mi të lidhur.

Në këtë rrugë
unë shkova
në këtë rrugë
unë erdha.
Në këtë rrugë
kam ëndërruar dhe kam gjakuar,
dhe aq shpesh në këtë rrugë
kam qarkuar,
ama bash kurrën e kurrës
nuk arrita.

Në këtë rrugë,
tash,
unë eci vetëm.
Dhe me keqardhje thërras:
“Sikur miqtë tanë të mund të qëndronin bashkë me mua
këtu në këtë asfalt.”