Poezi nga: Amelia Rosselli Përktheu: Durim Taçi
Janë flokët e rëna të borës që i bëjnë
urimet një jete në terr e
vallëzimi i tyre është vetëm farsë,
se ne nuk kemi ndezur ende dritat.
Nën shatërvane masakruese e keqja
përmbyt, trimëruar nga ambicia e fortë
shtyn si stuhia pirgjet e borës.
Mençuria është arkmort ...
t'i dredhosh lojës gjen shpëtim më shumë se kjo
përhumbje e trazuar nëpër rrugët e arsyes...
Qielli me re është në pritje, sikur të ndiente
këtë skllavëri madhështore.
Tani dhe bora ka ndalur së shpresuari.
