KËNGA

Poezi nga: Stephen Spender
Përktheu: Fadil Bajraj

O i huaj, ti që fsheh dashurinë time
Në faqen e lakuar nga buzëqeshja
E fle me të në gjuhë
Të rrenave të buta që gënjejnë,
Ekstazën tënde parajsore
Është e arsyeshme është e arsyeshme
Me uri të të gjitha bishave përposh
Resë së varur
Kush do t’i rrëmbejë kënaqësitë e shpejta vrapon
Para se dielli i tyre i çastit
Të jetë i errësuar nga vdekja.

Lehtas, lehtas nga ëndrra ime
Ajo i vodhi betimet tona të vesës për t’i thyer
Mbi ditën që tretet në shi
Që dashurinë tjetër ta marrë;
Pabesia e saj e lumtur e lumtur
Qe e arsyeshme qe e arsyeshme
Derisa nevojat natyrale të mendjes
Ulërijnë për t’u kënaqur
Dhe ajo kurrë nuk la mangu
Asnjë kënaqësi të mundshme
Të ndonjë përvoje të re.

Unë, që qëndroj nën pemën
E mallkuar me jetë të gjelbër
Të gazit veror të prerë nga unë
Me thikë vetë-arsyetuese,
Në mjerimin tim të dëbuar
Qe e arsyeshme qe e arsyeshme
Nëse në dy jeta kam përgjuar
Ose ndëshkuar me vetëvrasjen time
Apo e kam mbytur mëshirën në zemrën time
Apo të dy jetat tjera t’i kem ndarë
Që ta bëj botën të paguaj atë që kam paguar unë.

Oh, por duke supozuar se po ngjitem
Fillikat për në dhomën e lartë të reve
Me shkallaret e kohës
E shtrihem në shtrat vetë
Dhe të nduk pendla prej krahut
E të dëgjoj botën poshtë
E të shkruaj në muret e larta me tapeta
Gjithçka dhe çdo gjë
Që di dhe që nuk di!