Duke mashtruar vdekjen në Gazë

Nga: Mosab Abu Toha / poet dhe shkrimtar nga Gaza / The Financial Times
Përkthimi: Telegrafi.com

Gjatë kësaj lufte, një ndjenjë e lehtësimit shfaqet sa herë zbulohet se një mik, koleg apo fqinj “i vjetër” po qëndron në një vend aty pranë.

Të enjten, teksa blija ëmbëlsirat për fëmijët e mi dhe për vëllezërit dhe për motrat e mia, hasa tre nga shokët e mi të punës. “Sa kushton ky karikues?” Naseri më pyet për karikuesin e telefonit që fort e mbaja në dorë. E përqafojmë njëri-tjetrin, sikur njëri prej nesh të ishte kthyer nga një udhëtim i gjatë. Nasseri dhe familja e tij kanë lënë shtëpinë e vet në pjesën perëndimore të kampit të refugjatëve në Xhebali, dhe me të afërmit e tyre tani po rrinë mu në mes të kampit.

Vetëm pak minuta më vonë, shoh një tjetër shok pune, Muhamedin, dhe tre fëmijët e tij. Habitet kur më sheh dhe më tregon se si ai dhe familja e tij i mbijetuan vdekjes. Kushëriri i Muhamedit, Hani, së bashku me gruan dhe fëmijët e Hanit, më 20 tetor vdiqën nën rrënojat e shtëpisë së tyre.

Disa orë më vonë, vëllai im i vogël, Hamzai, më merr në telefon nga spitali, duke më pyetur nëse në zonën time kam lidhje interneti. Ia jap udhëzimet që të mund të më takojë në dyqanin e kampit, ku kohët e fundit për çdo ditë i kam kaluar nga disa orë për të karikuar telefonin dhe laptopin, bashkë me telefonin e gruas sime dhe iPad-in e fëmijëve të mi.

Nuk ka energji elektrike në Gazë. Nëse nuk do të ishin gjeneratorët që janë në pronësi të dyqaneve që janë gati të ndalojnë së punuari për shkak të mungesës së karburantit, si dhe të një pjesë të vogël të sistemeve të energjisë diellore, njerëzit e Gazës do të shkëputeshin nga familjet e veta, nga miqtë dhe nga bota e jashtme.

Hamzai mbërrin me fytyrë të zbehtë. Më tregon për situatën e tmerrshme në spitalin e Indonezisë në veri të Gazës. “Imad Hijazi! Është rëndë i plagosur dhe ndodhet në spital.”

Imadi është detyruar të largohet nga shtëpia e vet familjare, bashkë me gruan dhe fëmijën e tij, për shkak të bombardimeve të rënda izraelite në Beit Lahia në veri të Gazës. Të martën i ka thënë Hamzait se pasi të përfundojë lufta, do të aplikojë për pasaportë për djalin e tij pesëvjeçar, Taheminin, dhe se do ta dërgojë të jetojë jashtë vendit. “Mjaft më me atë që përjetoi!”

Herë pas here, Hamzia kthehet për ta kaluar kohën me një grup të shokëve të tij, në një shkollë në Bejt Lahia. Gjatë vizitës të së mërkurës në mbrëmje, hasi në një shtëpi të shkatërruar nga e cila ende dilte tymi. Edhe ndërtesa përballë saj ishte e dëmtuar. Hamzai u kujtua se aty qëndronte Imadi dhe familja e tij. E telefonoi Imadin, por telefoni i tij ishte i fikur. Më pas përpiqet të telefonojë vëllain e Imadit, Xhehadin, i cili Hamzait i thotë se Imadi është në spital.

Hamzai ulet pranë meje dhe fillon të shkruajë një postim për faqen e tij në Facebook. Shikoj përreth, derisa telefoni dhe laptopi janë duke u ngarkuar. Shumica e njerëzve në vendin e karikimit, që është në rrugë, janë ata që shoh për çdo ditë. Ata vijnë nga mesdita deri në orën 4:30 pasdite, për të karikuar telefonat, laptopët, bateritë e energjisë dhe elektrikët e dorës. Një i ri më kërkon t’ia gjej një prizë për të karikuar peshoren e tij elektronike. “Më duhet të kthehem e karroca ime e perimeve,” thotë ai. “Të lutem, lëshoja një sy peshores, derisa të kthehem.”

Kalimtarët shpeshherë pyesin nëse po shesim telefona dhe karikues. Kur u themi atyre se çfarë jemi duke bërë, të nesërmen kthehen për të karikuar pajisjet e veta. Thuajse po e ndjekim të njëjtën klasë së bashku, me më shumë studentë që regjistrohen për çdo ditë. Por, mësuesi i klasës është frika, ndërsa drejtori i shkollës është vdekja.

“I gjori Imad. Ai nuk e di se djali i tij është vrarë në sulmin ajror,” më thotë Hamzai duke qarë. Një sërë shpërthimesh tronditën lokalin, duke na tronditur edhe ne. Të gjithë i marrin pajisjet e veta dhe ikin. Disa i harrojnë karikuesit.

Fus gjithçka në çantën time të shpinës, kap dorën e djalit tim, Xhazainit, dhe kërcej në biçikletë për t’u kthyer në shtëpi. Por, Hamzai nuk lëviz. Vazhdon me postimin e tij në Facebook, duke vajtuar Taheminin. /Telegrafi/