LAJMI I FUNDIT:

DELIRIUM

DELIRIUM

Poezi nga: Antonia Pozzi
Përktheu: Roland Gjoza

Një çast, një çast ishte ai kur të pashë. Ti luaje
me violinë, kokën e mbaje ulur
qerpikët bënin hije me dy vija
në fytyrën tënde. Unë dridhesha e përpëlitesha
nën hark, në telat e gjatë, në ngashërimet
që shpirti yt gdhendte në dorën tënde.
M’u duk se të preka majat e gishtërinjve
ose ndoshta me flokët e tu luaja
bashkë me erën që vinte e egër nga deti.
E dobët në mes të turmës ndjehesha
e butë, e ngjeshur si petlat e një trëndafili.
Përsëri një ditë tjetër me muzikën tënde;
violina qante, klithte e pikëlluar
vdekja e kish lidhur fort me ty
veshur me të zeza. Të pashë
atë çast, vëllau im. Po s’di ku ndodhesha
ndoshta isha një degë e fortë, e mbushur
me gjemba, pas një muri të vjetër