LAJMI I FUNDIT:

TË GJITHA DYERT JANË HAPUR

TË GJITHA DYERT JANË HAPUR

Poezi nga: Edvard Kocbek
Përktheu: Maksim Rakipaj

Kjo botë është plot persekutorë të pashpirt,
por persekutimi më i keq qenka kur nuk të përndjek kush,
e ti prapëseprapë sillesh si kafsha që ndiqet nga një
gjahtar i padukshëm: ulesh të pish një kafe,
ose gogësin nga mërzia në zyrë
dhe as puroja më e mirë s’ta heq ndjesinë e fajit,
sikur dikush diç di për ty dhe kjo të mbush me djersë vdekjeje,
anipse nuk di cili është dhe kjo të bën
të hidhesh nga kati i nëntë.
Kjo përndjekje është hedhja më e tmerrshme,
ikja nga vetja, arrestimi më fatkeq.
S’ke shpëtim, anipse të gjitha dyert janë hapur,
armë ke për t’u mbrojtur, kur ulesh
një natë të errët a ditë të kthjellët,
i mpirë nga frika vdekjeprurëse
për shkak të një faji të panjohur, që s’di si ta shprehësh.