POETI

Poezi nga: Hermann Hesse
Përktheu: Sulejman Mato

Vetëm për mua, të vetmuarit
shkëlqejnë yjet e pa numër netëve,
vetëm për mua murmurijnë krojet e gurta këngët e tyre dinake
vetëm për mua, vetmitarit, lëvizin hijet shumëngjyrëshe
prej resh udhëtare që ëndërrojnë mbi fusha
nuk më lypset asnjë shtëpi mbi këtë tokë
as pylli as braktisja e vendeve, imja është vetëm
ajo që askujt nuk i përket,
imja është rrëkeja gurgulluese brenda velit të pyjeve,
imi është deti i frikshëm
të miat janë cicërimat e lodrave fëminore
lotët dhe këngët e të dashurve të vetmuar në mbrëmje
të miat janë edhe tempujt e zotave
të miat janë ahishtet e shenjta të së kaluarës,
harqet e ndritshme të së ardhshmes
të atdheut tim të kthjellët
Nga flatrat e nostalgjisë shpesh shpirti i tij zgjohet,
vëzhgon ardhmërinë e një njerëzimi të begatë.
Dashurinë që triumfon mbi ligjet, dashurinë e një populli te tjetri,
të gjithë i rigjen fisnikërisht të transformuar,
katundarë, mbretër, tregtarë, ngatërrestarë të zellshëm,
barinj dhe kopshtarë, edhe ata vetë ,
të gjithë festojnë të ngazëlluar festën universale të së ardhshmes.

Vetëm poeti mungon. Ai, soditësi vetmitar,
Ai, epifori i nostalgjisë njerëzore,
zbehtësia imagjinuese
prej të cilit s’ka ardhmëri, s’ka botë.
Për përmbushjen e misionit të tij kemi shumë nevojë.
Mbi varrin e tij vyshken shumë kurora
por kujtimi i tij tashmë është shpërbërë.