NJË DASHURI E LUMTUR

Poezi nga: Wislawa Szymborska
Përktheu: Maksim Rakipaj

Një dashuri e lumtur. Normale është kjo?
Serioze është kjo? E përse na u dashka?
Ç’i duhen botës dy qenie
që s’duan t’ia dinë për botën?

Janë ngritur tek njëri tjetri pa pasur asnjë meritë,
dy çfarëdo, mes një milioni, por të bindur
se kështu duhej të qe – përse ky shpërblim? Kot fare;
asnjë nuk na sqaron,
përse pikërisht këta të dy dhe jo të tjerë?
Ka drejtësi në këtë gjë? Jo.
Cenohen parimet e mbledhura me kujdes? Po.
Morali rrëzohet nga piedestali? Rrëzohet dhe bëhet copash.

Vështroni dy të lumturit:
të paktën të fshiheshin një çikë,
të shtireshin si të mërzitur, e kështu të ngushëllonin miqtë e tyre të paktën!
Dëgjo si qeshin – kjo është një fyerje.
Dhe ç’gjuhë flasin – nuk kuptohet duke i parë.
Dhe gjithë këto marifete, ojna e naze
këto gjëra të çuditshme që sajojnë dhe i bëjnë njëri tjetrit
kjo gjë duket si një komplot kundër njerëzimit!

Dhe ec e merre me mend ku do të përfundonim
sikur shembullin e tyre ta ndiqnin të gjithë.
Ku do të mbështeteshin fetë, poezitë,
kush do të kujtohej për to, nga se duhej hequr dorë,
kush do të rrinte më i mbyllur në qerthull?

Një dashuri e lumtur. A duhet se s’bën?
Edukata dhe arsyeja më shtrëngojnë të mbyll gojën
si para një turpi të padëgjuar në shkallët e larta të Jetës.
Lindin foshnje të mrekullueshme edhe pa ndihmën e saj.
Kurrë s’do t’ia dalë të popullojë tokën,
veçse, ashtu në të rrallë.

Kush nuk e njeh dashurinë e lumtur
le të ngrihet e të thotë se kurrkund nuk ka dashuri të lumtur.
Me një besim të tillë do ta ketë më të lehtë të jetojë dhe të vdesë.