JAM AQ GRUA

Poezi nga: Erica Jong
Përktheu: Irena Dono

Sepse minutat e gjyshes sime
ishin pjekja e tortës me mollë,
dhe mbledhja e grimcave të pluhurit,
dhe lëverdhja e të linjtave
dhe qepjet dhe kindat,
shkokolepsjet e pashmangshme,
unë pothuaj nuk kujdesem kurrë për shtëpinë,
megjithëse më pëlqejnë vërtet shtëpitë
dhe do të doja të kisha një shtëpi të pastër.
Sepse minutat e nënës sime
ishin të zhytura në zhurmërimën
e fshesës elektrike,
sepse ajo kërcente valsin me makinën larëse-tharëse
dhe i ndukte flokët, duke pritur t’i rregullonte,
unë i çoj rrobat në lavanteri
dhe jetoj në një shtëpi me pluhur,
megjithëse më pëlqejnë vërtet shtëpitë e pastra
po aq sa çdokujt tjetër.
Unë jam aq grua
sa ta dua zënien e brumit të bukës,
po aq sa të ndiej
tastierën e makinës së shkrimit
nën gishtat e mi
butë-butë
dhe të mbushem me aromën e rrobave të lara
dhe supës që zien.
Ato janë po aq të dashura për mua
sa aroma e letrës dhe bojës.
Do të doja të mos kishte një zgjedhje,
do të doja të mos ishin dy gra,
do të doja që ditët të ishin më të gjata,
por ato janë të shkurtra,
Kështu që unë shkruaj,
ndërsa pluhuri bëhet togje.
Ulem pranë makinës së shkrimit
duke kujtuar gjyshen time
dhe të gjitha nënat e mia
dhe minutat që humbnin,
duke i dashur shtëpitë më tepër se veten,
ndërsa burri që unë dua pastron kuzhinën
duke murmuritur vetëm pakëz,
sepse ai e di
që pas gjithë këtyre shekujve
është më e lehtë për të
se për mua.