Gllënjka e parë e birrës

Nga: Philippe Delerm
Përktheu: Dashnor Kokonozi

Është e vetmja që ia vlen. Të tjerat, gjithnjë e më të gjata, gjithnjë e më bajate nuk të japin veçse një trashje të zbarët të gjuhës, ndjesinë e teprisë së shpërdorur. Asaj të fundit, mbase për shkak të zhgënjimit që po mbaron, i kthehet njëfarësoj këndella…

Po, gllënjka e parë! Gllënjkë? Fillon shumë më parë se të mbërrijë në grykë. E ndjen tashmë që në buzë atë ar shkumëzues, pastaj i vjen radha freskisë që shtohet nga bulëzat dhe ngadalë kënaqësia shtrihet në qiellzën që vishet me një hidhëti të zbutur.

Sa e gjatë duket gllënjka e parë! E pimë me një etje gjoja të vetvetishme. Në të vërtetë gjithçka është paracaktuar: sasia, nuk është as e madhe dhe as më pak sa duhet, është aq sa kërkon një fillesë ideale; kënaqësia, e menjëhershme dhe përfundon me një psherëtimë, me një kërcitje të gjuhës ose me heshtje, siç e do rasti, ndjenja tinëzare e një kënaqësie të pafund …

E në të njëjtën kohë e dimë si është puna. Çka është më e mira, e kemi marrë tashmë.

Ulim gotën, madje e shtyjmë pak tutje mbi kartonin katror. Shijojmë ngjyrën, mjaltë i rremë, diell i ftohtë. Nëpërmjet një rituali të mirëpeshuar e pa u ngutur duam të zotërojmë mrekullinë që në të njëjtën kohë ndodhi dhe iku. Me kënaqësi lexojmë në anë të qelqit emrin e saktë të birrës që kemi porositur. Por, përmbajtësja dhe përmbajtja mund të pyesin a përgjigjen pafundësisht, veçse asgjë nuk do të shumëfishohet nga e para.

Do të donim të ruajmë sekretin e arit të kulluar dhe ta fshehim nëpër formula. Por, para tavolinës së vogël të bardhë të stërpikur nga dielli, alkimisti i zhgënjyer vetëm sa arrin të ruajë disi pamjen e jashtme dhe rrëkëllen gjithnjë e më tepër birrë me gjithnjë e më pak ëndje.

Është një kënaqësi e hidhur: pimë për të harruar gllënjkën e parë.