Ermonela Jaho në ‘podcast’-in e Ramës rrëfen vështirësitë në fillimet e karrierës: Listova në një ditar ëndrrat e mia dhe i realizova

Sopranoja e njohur, Ermonela Jaho, ka qenë ditën e sotme (e shtunë) e ftuara e radhës në sezonin e dytë të podcast-it “Flasim”, të kryeministrit Edi Rama.

Ajo ka rrëfyer sfidat që ka hasur gjatë gjithë karrierës së saj, sukseset e po ashtu edhe për njerëzit që e kanë përkrahur deri këtu.

Mes tjerash, Jaho thekson se dëshira e madhe për t’i ndjekur ëndrrat qëndron pas gjithë sukseseve që ka arritur.

Pjesë nga intervista e tyre:

Rama: Episodi i katërt i sezonit të dytë të Podcastit “Flasim” ka një protagoniste shumë të veçantë. Një emër, të cilin, sidomos vajzat dhe djemtë, që kanë ndodhur t’i takoj në aktivitete të ndryshme e kanë dëgjuar hera-herës që ta përmend si një shembull, një shembull që mishëron të vërtetën se kur njeriu e sheh me sy hapur një ëndërr, sado e madhe ajo të jetë, nëse ka të gjitha fuqitë e brendshme për ta ndjekur, arrin ta realizojë, Ermonela Jaho.

Jaho: Faleminderit.

Rama: Sepse vërtetë ti je mishërimi i kësaj, sipas meje. Ua them shpesh vajzave dhe djemve që takoj që “E njihni Ermonela Jahon? Keni dëgjuar?”, e pastaj vazhdoj “Ermonela Jaho kur ishte në Liceun Artistik ishte në grupin e atyre që mësonin kanto, ajo tek e cila të gjithë do vinin bastin më të ndrojtur sepse askush nuk e shihte si një soprano të ardhshme në skenë dhe Ermonela Jaho në atë kohë thoshte “Unë do këndoj në La Scala”.

Jaho: E kisha të sigurt.

Rama: Gjë që, për ata që e dëgjonin, nxiste edhe idenë që kjo vajza.

Jaho: Ka diçka që nuk funksionon.

Rama: Kjo vajza ishalla nuk bëhet për ilaçe. Mirëpo, koha tregoi që ti këndove në “La Scala” dhe jo vetëm në “La Scala”, por ti ngjite të gjitha scalat dhe këndove e vazhdon të këndosh në skenat më prestigjioze të botës. Si bëhet kjo?.

Jaho: Nuk ka formulë, të them të drejtën, pa bërë shumë histori. Formula e vetme është diçka e brendshme, është ajo energjia, ajo flaka që secili prej nesh ka kur i vë qëllim vetes. Me një punë të jashtëzakonshme sepse dhe ëndrra më e bukur, edhe ajo që duket diçka e jashtëzakonshme, le të themi, do një punë shumë të madhe sepse po të kapeshin ëndrrat kaq kollaj, nuk do të kishin këtë magji.

Unë e kam dashur jashtë mase. Ndoshta me kalimin e kohës kam kuptuar që këndimi ka qenë kanalizimi ku unë kanalizoja ato ndjenjat e mia të thëna, të pathëna ku fantazia fluturon dhe nuk ka limit.

Të jem shumë e sinqertë, tani po e them, unë kam mbajtur një ditar, një ditar si do doja unë, domethënë ajo ëndrra që fillonte diku, pikërisht që këtu, në Pallatin e Pionerëve e të tjerë e deri që në një ditë do doja të këndoja Traviatën në La Scala, Desdemona e Otello e të tjerë në të gjithë teatrot e botës. Një lloj çmendurie, por ishte kjo fantazia që e kisha bërë në një listë; do arrij këtu, do bëj këtë, do bëj atë dhe e kam sot e kësaj dite këtë ditar.

Realiteti tjetër, kur shkoja në lice, siç e përmendët dhe ju, kishte një lloj pabesueshmërie, i vetmi që më besonte ishte im vëlla dhe babi që ndoshta ngaqë donte që unë të fluturoja me ëndrrat e mia, të mos ndalonte thjesht tek ato gjërat që ishin pak të kufizuara e që sot them që të rinjtë i kanë mundësitë. Për shembull, të kishe një klasë me pianoforte ishte e pamundur kur studioja unë në Lice, madje unë mbaj mend që zgjohesha që në 5 të mëngjesit, kush ngrihej i pari me pastruesen të hapte derën e Liceut dhe kush arrinte i pari të kapte një klasë me pianoforte. Ndonjëherë, kur dera ishte e mbyllur, hipja nga dritarja, nja dy herë kam grisur pantallonat, por ishte ajo dëshira e madhe.

Nuk ka asgjë që të ndalon sepse e doja, ishte një nevojë shpirtërore. Ky ishte realiteti që prekja me dorë dhe realiteti i bukur ajo fantazia, ajo energjia që unë po e shikoja, po e vizatoja, po projektoja ku do arrija.

Duke u kthyer tani, e lexoj, ky është një ‘Notebook’ që janë bërë ato faqe sikur ka një histori shekullore, por është sepse është shkruajtur në çdo lloj momenti, kur kam qarë, kur kam qenë e trishtuar, e gëzuar, kur kam qenë me bukë në dorë duke shkruar dhe kur e lexoj tani prekem, por dhe jam shumë krenare sepse të gjitha, sikur është kthyer bota nga ana tjetër, të gjithë ato gjëra që kisha shkruar në fantazi e sipër, të gjitha i kam kaluar. E them këtë jo për të treguar ç‘kam bërë, por është dhe një mesazh të cilëve po ua them dhe studentëve tani – sepse jam duke bërë një ‘ëorkshop’, të katërtin, – që asgjë nuk është e pamundur. Ëndrrat në momentin që i sheh me sy mbyllur dhe me sy hapur, ti i sheh me të vërtetë. /Telegrafi/