Poezi nga: Dan Denton
Përktheu: Fadil Bajraj
a nuk e kuptoj
kthetrën e hekurt të depresionit
bash aq sa kushdo tjetër?
a nuk e di se është
një mbërthim i çeliktë në qafë nga një njeri i fortë cirku?
që nuk ta ndalë frymën kurrë plotësisht
ama të bën të dëshirosh që një gjë e tillë të ndodhte?
si bëhet një birë e zezë
që gëlltit të gjithë dritën brenda
derisa flakët e fundit të qirinjve të qirinjve të zemrave tona
fillojnë të regëtijnë?
po, e njoh frymën e dragoit –
edhe unë e di peshën e gjithçkaje
dhe si ndjesia e asgjësë
mund të jetë barra më e rëndë nga e gjitha
edhe unë e kam dëgjuar
djallin të thërrasë në mesnatë
dhe më është dashur të kapem
pas tingullit të emrit tim
si një batanije sigurie në një stuhi
ama u kapa
dhe duhet të kapësh
kur e gjen veten duke u zgjuar
në vende ku dielli nuk shkëlqen më
duhet të kthesh kokën
dhe të kërkosh dritën
kur jeta të gjunjëzon
duhet të ngrihesh dhe të godasësh
ka pilula dhe mburoja të tjera
në dispozicion për të zbutur goditjet
ama kur depresioni bëhet
një ndeshje vdekjeprurëse në një natë pa hënë
duhet t’ia kthejmë me të njëjtën masë
duhet t’ia kthejmë me të njëjtën masë
