BARISHTE TË EGRA

Nga: Lu Xun
Përktheu: Ardita Osmani

Kur jam i heshtur, ndihem plot jetë; sapo hap gojën ndihem i boshtë. Jeta e kaluar tashmë është e vdekur dhe ndiej gëzim të madh ndaj kësaj vdekjeje sepse e di që ka ekzistuar dikur. Pjesët e mbetura të kalbura të jetës janë nën tokë, ato nuk prodhojnë pemë të mëdha, por vetëm barishte të egra. Dhe ky është faji im. Barërat e këqija nuk kanë rrënjë të thella dhe gjethe të bukura, por ama ende thithin vesë, thithin ujë – thithin gjakun dhe mishin e njerëzve që kanë vdekur shumë kohë më parë, dhe gjithsecila rrok thelbin e tyre. Ende të gjalla, ato do të shkelen ose do të shkulen, derisa të arrijnë vdekjen dhe kalbjen.

Por jam i qetë dhe i lumtur, do të doja të qeshja me zë të lartë dhe të këndoja. Këto barëra të këqija i dua, por i urrej kur zbukurojnë tokën. Zjarri nëntokësor po rrjedh, po përshpejton. Sapo llava të shpërthejë, do të digjen të gjitha barërat e këqija dhe pemët, kështu që nuk do të ketë asgjë të kalbët. Por jam i qetë dhe i lumtur, do të doja të qeshja me zë të lartë dhe të këndoja.

Bota është aq paqësore sa nuk mund të qesh me zë të lartë apo të këndoj, por në të njëjtën kohë nuk është aq paqësore sa unë. Marr një tufë me barëra të këqija, në dritë dhe në errësirë, në të shkuarën dhe në të ardhme, dhe ua ofroj miqve dhe armiqve, njerëzve dhe kafshëve, njerëzve që i dua dhe atyre që nuk i dua – si një provë.

Për veten time, për miqtë dhe armiqtë e mi, për njerëzit dhe kafshët, për ata që i dua dhe nuk i dua, shpresoj që vdekja dhe prishja e kësaj barishteje të mos vonojë. Përndryshe, nuk do të jetoj dhe kjo është më e keqe se vdekja dhe kalbja. Shko bar i egër, siç shkoi edhe kjo hyrje! /Revista “Palimpsest”/