VERA NË LAGJEN E TË SHKRETËVE

Poezi nga: Jack Kerouac
Përktheu: Fadil Bajraj

Mund të kisha bërë shumë më keq se sa të rrija
Në Lagjen e të Shkretëve dhe të pija verë

Të dish se asgjë vërtet nuk ka rëndësi në fund të fundit
Të dish se nuk ka dallim të vërtetë
Mes të pasurve dhe të varfërve
Të dish se përjetësia nuk është as e dehur,
as esëll, ta dish këtë si i ri
dhe të jesh poet

Kam mundur të futesha në ndonjë biznes dhe të çohesha peshë
Dhe të besoja se Zoti po ma mbante gajlen

Përkundrazi rrija në rrugicat e shkreta
Dhe askush nuk më shihte, sall shishja ime
Ndërsa të tjerët e shihnin atë kur ishte bosh

Dhe këtë e bëja në ara misri dhe varreza

Të dish se të vdekurit nuk bëjnë zhurmë
Të dish se kërcejtë e misrit flasin (mes vete
Me krahë të vjetër që kërcasin)

Rrija në rrugica neonet më ngjallnin kureshtjen
Dhe shikoja kujdestarët e katedrales
Që shtrydhnin leckat e tyre poshtë shkallëve të kishës

Rrija dhe pija verë
Dhe në binarë isha i hyjnor

Të jesh milioner dhe megjithatë të preferosh
Të mbyllesh në vetvete me një djalë varfanjak që pi verë tokaj
Në një derë magazine, përballë perëndimeve të gjata të diellit
Në fushat hekurudhore me bar

Të dish se të fjeturit në lumë
Po ëndërrojnë ëndrra të kota, të rrish galuc
Natën dhe ta njohësh atë mirë

Të jesh vëzhgues i errët i vetmuar i syrit
Të diamantit rrotullues të botës