LAJMI I FUNDIT:

MBI KËTË TOKË

MBI KËTË TOKË

Poezi nga: Eduardo de Filippo
Përktheu: Aurel Plasari

Të duket i gjatë një vit
dhe kalon shpejt;
edhe, si ka kaluar, shkon larg;
kalon një tjetër
dhe, si ikën,
rend edhe ai tok me të mëparshmin
dhe me pesë të tjerë së bashku,
njëzet,
tridhjetë vite
ikin në ajrí
përsipër reve.
Dhe së andejmi ti dëgjon një si rropamë
që është gjithnjë e njëjtë
qysh se bota është botë:
athua se banda e fshatit
bën ca potere në mes të rrugicës
edhe largohet.
Ta zë veshi teksa kalon
dhe më nuk e dëgjon si ka kaluar .
Por çfarë të mbetet,
më në fund, vallë çfarë?
Të mbetet kujtimi i një motivi
si të qe një muzikë e humbur,
një ëndërr e harruar,
që të është dukur e gjallë
më e kulluar se një kristal
brenda një ëndrre
dhe s’mund ta tregosh kur zgjohesh
as për veten tënde,
aq shumë është bërë prej asgjëje.