LIQENI

Poezi nga: Alphonse de Lamartine
Përktheu: Vedat Kokona

Kështu, gjithmonë shtytur, ndër brigjet e mërgimit,
Në natën e përjetë, tërhequr pa rikthim,
S’ do mundim, veç një dite, në oqean t’ amshimit
Të ndalim për pushim?

Liqen! Shtegtimin viti porsa e ka mbaruar,
Pranë valëve të shtrenjta q’ ajo do kish parë,
Vështro! po vi e ulem n’ at gurin, i vetmuar,
Ku ulur e ke parë!

Kështu ti po gjëmoje nën shkëmb thellë shumë
Kështu mbi anët copë thërmuar të vështrova
Përplaste kështu era tallazet shkumbë – shkumbë
Mbi këmbët q’ adhurova

Një natë të kujtohet? Vozitnim ne të heshtur,
Ndër qieje dhe mbi dallge ndigjohej misterioze,
Një zhurmë e një lopate që rrihte e parreshtur
Mbi valët melodioze.

Pa pritmas ranë tinguj që s’ishin ndjerë në botë,
Dhe bregu i magjepsur i ktheu valë – valë,
Dhe dallga vuri veshin, dhe zëri magjiplotë
Lëshoi këto fjalë.

“O kohë! ndërprite vrapin; ju ore të hareshme,
Ndërpritni vrrullin’ e shpejtë:
Na leni të shijojmë gëzimet e rrufeshme
Të ditës më të shtrenjtë!

“Oh, sa të mjerë në botë luten të gjunjëzuar,
Kalo për to kalo;
Dhe merr me ditët e tyre çdo brengë të helmuar;
Të lumturit harro.

“Më kot kërkoj akoma edhe një çast gëzimi,
Koha shket revan;
I them ahere mbrëmjes: Ngadalë, por agimi
Ja naten e shpërndan.

Shpejt të dashurojmë! Në orën kalimtare,
Në ngutje t’ argëtojmë!
Njeriu s’ka ku çlodhet, dhe koha s’qëndron fare;
Rreshqet dhe ne kalojmë!

O kohë ësht’ e drejtë që orët e haresë,
Të dashurisë që derdhin lumej me lumturi,
T’ na shkasin nëpër duar po me – atë rrëmbesë
Si çasti më i zi?

Po si! s’do mundim vallë të lejmë veç një gjurmë?
Po si! përjetë kaluam! u humbëm si moskurre?
Kjo kohë që na i fali, kjo kohë që tret pa zhurmë,
S’ do na i kthej më kurrë?

Përjetësi, o hiç, e shkuar, të errta hone,
çfar bëni m’ ato ditë që juve i gëlltitni?
Oh, folni: a do na i ktheni përmallëngjimet tona
Që juve i grabitni?

Liqen! shkëmbij e shpella! o pyll i errësuar!
Që koha ju përtrinë, ju ruan pa kursim,
I ruani k’saj mbrëmje natyr’ e mrekulluar,
Të paktën një kujtim!

Kujtimi le të mbes në prehje – e suferinë,
Liqen, te pamja yte e brigjeve në gaz,
Edhe në t’ errta pisha, ndër shkrepe e në rrepinë
Që varen mbi tallaz!

Të mbesi në zefirin që dridhet e kalon,
Në zhurmërin’ e brigjeve nga brigjet përsëritur;
Në hënën ball’ argjendë, kudo që të ndriçon
Me rreze hije ndritur!

Dhe era q’ oshëtiu, kallamat që rënkuan,
Dhe ajri yt i mermë aromë e parfumuar,
Të gjithë sa – u nuhaten, u pan’ e-u ndëgjuan,
Të thonë kan’ dashuruar!