Këshillë për familjen Assad: Putini mund t’ju mirëpresë në Moskë, por unë nuk do ta pija çajin e tij

Nga: Marina Hyde / The Guardian
Përkthimi: Telegrafi.com

Është e drejtë të thuhet se seriali televiziv Schitt’s Creek do të kishte qenë shumë më pak qesharak nëse do të ishte përqendruar te familja e një diktatori të përmbysur, në vend të familjes së një moguli të korruptuar të videotekave. Gjithsesi, është një fakt i çuditshëm, por i pamohueshëm: ndërkohë që fëmijë të vegjël dalin nga bodrumet dhe tmerret e padurueshme të regjimit të mëparshëm sirian, të cilat ende po zbulohen, një pjesë e konsiderueshme e njerëzimit ka një dëshirë të madhe për detajet e jetës së re të familjes famëkeqe Assad në Moskë, për të thënë më pas me ironi: “Epo, kanë rënë nga pozita që kishin”. Dhe, sigurisht, Assadët mund të bien edhe më poshtë. Pavarësisht raporteve të ekzagjeruara për apartamente në rrokaqiejt mbresëlënës të Moskës, unë personalisht do të kisha zgjedhur diçka në katin përdhesë.

Për momentin, refugjati sirian Bashar al-Assad mund të jetë duke i thënë vetes se, nëse Vladimir Putini i ka ofruar azil, ai nuk mund të jetë i zemëruar për faktin që vuri në rrezik rrjetin e madh të bazave ushtarake të Rusisë në Siri. Në këtë rast, është e mundur që Bashari është gati të ndërmarrë një udhëtim zbulimi, po aq të gjatë sa hekurudha Trans-Siberiane. Nga ana tjetër, udhëtimi mund të jetë shumë, shumë më i shkurtër. Por, ndoshta Assadi ndihet rehat në një gjendje pezull. Ai ka kaluar, në fund të fundit, dy dekadat e fundit si i paaftë për të vendosur nëse po rrit apo jo mustaqet. Sa i përket flokëve, mesa duket tani ka kohë të zgjedhë një drejtim. Ose, siç thashë, nuk ka kohë. Përderisa njeriu që përdori armë kimike kundër popullit të tij mund të ndodhet fizikisht në Moskë, ai nuk mund të jetë aspak i sigurt se ku qëndron – për sa i përket pjesës tjetër të jetës së tij.

Tash për tash, i sigurt nuk mund të jetë as populli sirian që meriton shumë më tepër sesa disa ditë festimi. Asgjë nuk është e qartë, duke pasur parasysh tmerrin absolut të rrëfimeve që vijnë nga burgjet e torturës së Assadit dhe pasigurisë së frikshme për atë që vjen më pas nën udhëheqjen e kryengritësit fitimtar islamik, Abu Mohammed al-Jolani.

Pavarësisht kësaj, duhet festuar për ditë më të mira. Si mund të mos të pëlqejë pamja e një statuje të rrëzuar të Assadit të vjetër, e lidhur në një kamion dhe që bartet nëpër rrugë nga sirianë të gëzuar? Diku tjetër, një nga gjërat më të mira të çdo puçit të suksesshëm kundër një tirani vrasës është të shikosh njerëzit e dikurshëm duke hyrë me të qeshura në dhomat private të pallatit të tyre të frikshëm. Kështu ndodhi me Assadët. Janë disa qytetarë të shtypur që buzëqeshin duke bërë foto qesharake në një divan; dhe janë disa qindra të tjerë që marrin për vete të gjitha gjërat tepër të shtrenjta, të cilat u blenë në vend të ushqimit dhe ilaçeve për fëmijët e vendit. Pa dyshim që gruaja e Assadit, Asma, është në dijeni të kësaj dhe qan mbi një iPhone të mbuluar me diamante – pranë secilit që ende mund ta dëgjojë atë (një rreth gjithnjë e më i vogël), duke thënë se “nuk mund ta shohë këtë në lajme”. Pa dyshim që ndihet si … cila është fjala?… e shkelur?

Ndoshta Asma mund të shpërqendrohet duke shkruar një nga ato letrat e fundvitit për familjen; letra që shkaktojnë gjithnjë të qeshura tek ata që i marrin. “Epo, më në fund u zhvendosëm në Moskë! Me siguri që kemi përjetuar një rënie, por vazhdojmë të themi se situata është komode. Meqë ra fjala, nëse dikush ka dërguar përshëndetje në adresën e vjetër, nuk është krejt e sigurt që do të na vijnë nga pronarët e rinj. Nga ana tjetër, kemi dëgjuar se disa mendonin që miku ynë i dashur Vladimir ishte i zemëruar me Basharin. Ju sigurojmë që kjo është larg së vërtetës. Vladimiri e adhuron Basharin. Ai e fton vazhdimisht për të pirë çaj, gjë që tingëllon si gjest kaq mikpritëse, dhe kemi ndërmend ta pranojmë ftesën sapo të mbarojmë së shpaketuari paratë”.

Gjithsesi: paratë. Për ndonjë arsye, raportet e lajmeve për diktatorët në arrati shpesh vlerësojnë pasurinë e tyre në rreth dy miliardë dollarë, dhe këtë javë lexova se Assadi kishte ikur me dy miliardë dollarë të fshehura; “dy miliardë dollarë” duhet të jetë përgjigjja për pyetjen: “Sa është shuma ekzakte që tingëllon si një fond i keqpërdorur për arratisje”?

Por, nëse familja super e pasur Assad pyet veten se çfarë ndodh më pas – ju duhet të mësoheni me këtë! Të mos dish asgjë, kjo është gjithë kënaqësia e të qenit ish-diktator! Trauma e tyre mund të bëhet mjaft “traumatike” për të kënaqur edhe kritikët më këmbëngulës. Ka shumë mundësi që në një moment, mikpritësit tuaj të lodhen duke qenë mikpritës – siç ndodh historikisht në këto situata – dhe atëherë mund të detyroheni të bëni një udhëtim në Hagë.

Në fund të fundit, nuk do të thosha që natyra po shërohet – por, të paktën listat e fuqisë të fundviteve 2000 po fillojnë të kenë kuptim. Në vitin 2007, revista amerikane Details përfshiu Assadin në listën e njerëzve më të fuqishëm nën moshën 45-vjeçare, duke e renditur 14 vende poshtë Kevin Federlineit i cili në atë kohë ishte ish-balerin i papunë i Britney Spearsit. Nëse duket si një keqvlerësim i statusit të atëhershëm të liderit sirian – dhe i ditëve të Kevinit duke pirë hashash dhe duke luajtur me PlayStation – këtë javë po duket më e arsyeshme. K-Fedi mund të jetë tani 14 vende më lartë se Bashar al-Assadi. Të paktën ai mund të pushojë jashtë hapësirës ajrore ruse – pa u shqetësuar nëse shpërndarësi i ushqimit është vërtet shpërndarësi i ushqimit. /Telegrafi/