Çdo gjë duhet të kalojë

George Harrison ishte ndër ata që besonte në reinkarnim, nëse arrihet e vërteta. Vërtet, ringjallja e tij është e garantuar sa herë që dëgjohen “The Beatles” dhe këngët e George Harrisonit.

Nga: Blerim Shala (shkrim i publikuar për herë të parë më 2001, në Javoren Politike Shqiptare “Zëri”)

Ishte lajm i ditës në kohën e luftës në Afganistan dhe në fazën më kritike të negociatave për krijimin e qeverisë së koalicionit në Afganistan, në vendin ku po zhvillohet, si thuhet anëmbanë, lufta e parë e shekullit të ri, më e rrezikshmja dhe me plot të panjohura: Lufta kundër terrorizmit.

Për të folën me respekt dhe nostalgji George W. Bush, president i ShBA-së, Tony Blair, kryeministër i Britanisë së Madhe, dhe shumë liderë të tjerë botërorë.

Fjala është për George Harrisonin, kitaristin e “The Beatles”, i cili në moshën 58 – vjeçare, në Los Anxhelos vdiq nga kanceri, siç thanë miqtë e tij, i vetëdijshëm për Zotin, i patrembur nga vdekja, në paqe, i rrethuar me familje dhe me miq.

“Beatlesi i heshtur” ishte cilësori përcjellës i George Harrisonit, i cili në jetën e tij, siç kishte thënë vetë, mban në mend dy thyerje, dy kthesa të mëdha – çastin kur iu bashkua “The Beatlesave” dhe çastin kur u nda prej tyre, në vitin 1970, kur Paul McCartney shpalli që rokgrupi më i madh nuk ekziston më.

Deri në vitin 1966, kur ky i mbushi 23 vjet, pakkush ia varte veshin Harrisonit, kur ishin në pyetje “The Beatles”. John Lennon dhe Paul McCartney, për të cilët producenti i tyre, George Martin, mendon se janë kompozitorët më të mirë të muzikës zbavitëse të shekullit XX, ishin në linjën e parë të “frontit” dhe gjithçka sillej rreth tyre: Lennon ishte një tip i ideologut, i cili përziente ngapak në politikë, në kulturë, në art, ndërsa McCartney ishte më shumë ana kreative e grupit. Harrison prej 1966-tës nisi të imponohet në dy rrafshe: së pari si kompozitor dhe, së dyti, si njëri nga ithtarët e lidhjes së rokut me filozofinë dhe me muzikën indase. Thonë se George Harrison ishte i pari i cili në këngën “Norwegian Wood” të Lennonit prezantoi instrumentin indas të sitarit. Në fundvitet e gjashtëdhjeta, kur “The Beatles”, me albumin “Sgt. Peppers Lonely Hearts Club Band”, përuruan një rok të ri i cili lidhet më shumë me LSD-në, me lëvizjet studentore, me rezistencën ndaj luftës në Vietnam, me krijimin e një botëkuptimi të ri, Harrison arriti të bindë Lennonin, McCartneyin dhe Ringo Starrin që honi i brendshëm shpirtëror i cili thellohej gjithnjë e më shumë te secili prej tyre, tok me suksesin marramendës, mund të zbardhet dhe të tejkalohet me pelegrinazhin në Indi. George aty përfundimisht u kthye kah Lindja, por Lennonit dhe McCartneyit ky udhëtim nuk iu la përshtypje të mëdha. Duket se për cinikun e tipit të John Lennonit, “ilaçi” nuk mund të gjendej askund. Ky do të qërojë pamëshirshëm hesapet me aventurën indase në Albumin e Bardhë (White Album), në vitin 1968.

Sidoqoftë, Harrison në periudhën e fundit të “The Beatles” arriti të imponohet si një kompozitor i suksesshëm, me këngët “Something” (e dini që Sinatra, i cili e interpretonte shpesh këtë këngë, ka thënë që kjo është kënga më e madhe e dashurisë) dhe “Here Comes the Sun”, nga albumi “Abbey Road”, “While My Guitar Gently Weeps” (solon në këtë këngë megjithatë e interpreton Eric Clapton e jo George) dhe “Long Long Long” në Albumin e Bardhë, etj.

Pas shpërbërjes së “The Beatles”, George Harrison me editimin e albumit të trefishtë, të titulluar simbolikisht “All Things Must Pass” dhe megahitin “My Sweet Lord”, u mundua të dëshmojë se sa të ndrydhur e kishte potencialin dhe kreativitetin e tij në “The Beatles”. Është e vërtetë se Harrisoni befasoi shumëkënd me këtë album, rokkritika e quajti një vepër të madhe dhe habitej pse Lennon dhe McCartney nuk kishin farë kundërpërgjigje me albumat e tyre individual.

Suksesi i madh i Harrisonit nuk u dëmtua shumë, përkundër faktit që gjyqi konstatoi plagjiaturën në rastin e “My Sweet Lord”. Për më tepër, Harrisoni organizoi koncerte bamirëse, më i njohuri i cili adresonte krizën humanitare në Bangladesh. Pastaj, në vitet e shtatëdhjeta, ky nuk fshehte se nuk dëshiron më të ketë asgjë të përbashkët me John Lennonin dhe Paul McCartney. Ishte kjo ndjenjë e përbashkët e tre beatlesave. Tek vrasja e John Lennonit, në dhjetor të vitit 1980, në Nju-Jork, bëri që të ndërrojnë raportet midis Georget, Paulit dhe Ringos.

Në vitet e tetëdhjeta Harrisoni u mor më shumë me profesionin e producentit të filmave. Investimet jo shumë të suksesshme e sollën në krizë financiare, por ribashkimi i “The Beatlesave”, me dy këngë të reja, të cilat përdorën zërin e Lennonit në demoincizimet e tij dhe përtëritja e popullaritetit të “The Beatles” bënë që Harrisoni të mëkëmbet financiarisht.

Thuhet se gruas dhe të birit iu ka lënë trashëgimi afër 450 milionë marka.

“Mendoj që ata të cilët krijojnë përmes muzikës, i thonë botës: Mund ta keni dashurinë time, mund ta keni buzëqeshjen time. Harroni anët e mia të këqija, ato nuk ju nevojiten…”

Kështu fliste George Harrison, ai i cili kurrë nuk dëshironte të bëhej i famshëm, por që la pas vetes një famë të paharrueshme përmes muzikës dhe “The Beatlesave”.

Ishte ndër ata që besonte në reinkarnim, nëse arrihet e vërteta.

Vërtet, ringjallja e tij është e garantuar sa herë të dëgjohen “The Beatles” dhe këngët e George Harrisonit. /Telegrafi/