TABLETË ASPIRINE

Poezi nga: Nizar Qabbani
Përktheu: Elmaz Fida

Ky nuk është atdheu im i madh,
jo.
Nuk është ky atdhe në formë katrori, si kuti shahu,
i ulur si milingonë në fund të hartës.
Ai që mësuesi i historisë na pati thënë kur ishim të rinj
se është shtëpia jonë e madhe.
Jo,
nuk është ky atdhe i përbërë nga njëzet kantone,
nga njëzet dyqane,
nga njëzet banka,
berberë,
policë,
bateristë dhe valltarë.
Nuk është atdheu im i madh,
jo.
Nuk është ky atdhe sadist dhe fashist,
lypës dhe barkderr,
artist dhe analfabet,
revolucionar dhe reaksionar,
mistik dhe seksual,
demon dhe profet,
jurist, i zgjuar dhe klerik.
Ai që dikur për ne
ishte kopshti i ëndrrave,
jo.
Nuk është ky trup i kryqëzuar
mbi murin e hidhërimeve si Krishti,
jo.
Nuk është ky atdhe i shndërruar në buburrec,
në një varr,
jo.
Nuk është ky vendi im i madh,
jo.
Nuk është ky idiot paraplegjik plot arna,
ky dembel dhe i humbur,
ky që merret veç me gramatikë e morfologji,
lexon filxhanin dhe horoskopin,
jo.
Ky nuk është atdheu im i madh,
jo.
Nuk është ky atdheu im me flamur të thyer,
i mbytur në batak fjalësh,
këmbëzbathur mbi sipërfaqe squfuri dhe kallaji,
jo.
Nuk është ky burrë i shtrirë në ambulancë,
që ruhet në morg,
pa ndërgjegje dhe pandjenja,
jo.
Nuk është ky atdheu im i madh,
jo.
Nuk është ky burrë i shtypur,
i thyer,
në panik si një mi,
në kërkim të një tekeje raki, në kërkim të fatit të tij,
jo.
Nuk është ky atdheu im i madh.
Oh, vendi im!
O i humbur në kohë dhe hapësirë,
në kërkim të një strehe,
të një tavani dhe shtrati
U rritëm dhe kuptuam lojën e manipulimit,
që tokën për të cilën dha jetën Saladini,
i urituri e ha lehtësisht,
si një kuti sardeleje,
që atdheu për të cilin kënduan himnin në Hittin
gëlltitet lehtësisht nga njerëzit
si një tabletë aspirinë.

Bien gra ne vend te bores