LAJMI I FUNDIT:

SHEHRAZADE

SHEHRAZADE
Ilustrim

Nga: Eduardo Galeano
Përktheu: Bajram Karabolli

Ngaqë e kishte tradhtuar njëra, mbreti, për hakmarrje, u priste kokën të gjithave.

Në muzg martohej dhe në agim ngelej i ve.


Njëra pas tjetrës, vajzat humbitnin virgjërinë dhe pastaj kokën.

Shehrazade ishte e vetmja që mbijetoi, sepse, që natën e parë nisi t’i rrëfente një përrallë, të cilën nuk e përfundonte dhe për ta vazhduar të nesërmen. Dhe kështu çdo ditë.

Ato histori, të dëgjuara, të lexuara apo të imagjinuara prej saj, e shpëtuan dhe nuk iu pre koka. Në gjysmë terrin e dhomës së gjumit, të ndriçuar vetëm nga drita e hënës, ajo ia tregonte mbretit me zë të ulët. Rrëfimi i përrallave i jepte kënaqësi, por kishte edhe shumë kujdes. nganjëherë, në kulmin e rrëfimit, ndjente se mbreti po i studionte qafën.

Nëse mbreti do të mërzitej, ajo ishte e humbur.

Kësisoj, nga frika e vdekjes, lindi mjeshtëria e rrëfimit.