Kultura Fjalët Poezi

PËR BARBARËT

Para 11 muajve

Poezi nga: Neeli Cherkovski (1 korrik 1945 – 19 mars 2024)
Përktheu: Fadil Bajraj

Kur thua mirëmëngjes
Ti në të vërtetë dëshiron të thuash
Lëre rehat
Kut futesh nga dera e pasme
Ti në të vërtetë ke dashur të përbirohesh
Nëpër derën kryesore
Kaq e thjeshtë
Dhe e drejtpërdrejtë
T’i shfrytëzosh
Këto keqkuptime
Që na lejojnë të marrim frymë
Si çdo bishë tjetër
Kur thua qen
E ke fjalën për njeri
Kur thua derr
Të dalin para syve të gjitha ato imazhe
Të baltës dhe vrasjes
Dua të them, isha duke qëndruar
Këtu në prag të derës
Duke dëgjuar
Duke vëzhguar
Me shumë gjasa
Duke i nxjerr vetes telashe
Duke dëshiruar të drejtoja trafikun
Ose thjesht të shtrihem në errësirë
Përpara mjellmës
Kur thua mirëmëngjes
Ndoshta e ke ndër mend të thuash
Shyqyr o Zot që jam ende
Gjallë në këtë
Bërllokhane, faleminderit o Zot
Për këtë konfuzion
Dhe mungesë respekti
Për studiuesit
Në raftet
E bibliotekave kryesore universitare
Ti e di se ata duhet të jenë të çmendur
Duke shqyrtuar çështjen
E errësirës dhe hijes
Duke shpresuar të gjejnë
Gjurmët e jetës inteligjente
Në të gjitha këto mutsihane
Ti je shumë i ri për ta mbajtur mend
Kohën kur njerëzit ecnin përreth
Me një grumbull librash
Ose bile sall me një libër të hollë
Si në rrugë
Ose kapësi në thekër
Ose bexhi i kuq i kurajës ose dielli lind
ose zemra është gjahtar i vetmuar
Tash kanë manuale
Mbi rrjedhën e informacionit
Dhe shtrirjen e rrethimit
Në Rrjetin Botëror
Krejt çka desha të them ishte
Mirëmëngjes
Dhe të dilja në rrugë
Pas një rrebeshi të madh
Janë Broadway dhe Columbus ku
njerëzit lexojnë
Edicionin e bulldogut
Të gazetës, duke fryrë tym në qiell
Disa nga bulldogët e moçëm
Janë ende gjallë
Dhe një a dy veteranë
Të Luftës Civile Spanjolle
Asgjë nuk llogaritet
Si asgjë, kur thua tungjatjeta
Unë mendoj për të gjithë
Zërat e tjerë
Ata që ende nuk kanë lindur
Ndërsa në kokën time
Unë bëj që poetët e rinj
Të marrin jetë
Në një epokë të re
vërtet të rinj
Fytyrën me puçrra
Mbërrijnë në qytet
Me çanta shpine
Pa mjete për
Mbijetesë
Ma merr mendja se do t’i quaj
Fëmijët e tokës
Unë i mendoj ata si
Kriminelë humanitarë
Poetët e mi të rinj
Që shpërthejnë
Nga nënviadukti
i autostradës
Ata nuk janë kurrë të pastrehë
Ata kurrë nuk kanë uri
Ata janë shumë të zgjuar
Ata janë të papërkulshëm
Ata i trajtojnë fjalët
Si kurora me lule
Përnjëmend
Kur thua mirëmëngjes
Mendo për këto qenie
Si ditën e fundit
Fëmijët me lule
Që hipin mbi kurrizin
E drerit
Thuaj mirëmëngjes
Derisa çatia bie
E fjalët copëtohen
Dhe pylli zhduket
Ndërsa shpirti i njeriut
Pështyn thonjtë
Përballë një muri alumini
Thuaju natënemirë
Djemve dhe vashave
Të kruspullosur së bashku
Në një natë me shi
Nën një strehë të dobët
Duke përkthyer poezi
Në tingull
Dhe ritëm të vrazhdë
Në një vorbull pa fund
Duke mos pasur nevojë për shëlbim
tërësisht të pushtuar
Nga vetmia
Dhe rilindja
E lutjes sonë origjinale
Të hedhur si gurë
Matanë pragjeve
Të një lumi
Që të shpie te heshtja
E zbehtë
E hënës
Dhe dielli që na thirri
Në agimin e një shenje
Gjithnjë
Përtëritëse