ODISEJA

Poezi nga: Marin Sorescu
Përktheu: Sulejman Mato

Kur mendoj se ç’më pret në shtëpi
Ca derra pretendentë, qorra, të dehur,
ndyrësira me armë në armatura duke luajtur gjithë ditën tavllë,
gjersa u zbruhen dhe zaret, që vetëm për martesë s’bëjnë më,
dhe sikur t’i martosh me një plakaruqe,
si Penelopa ime do të jetë plakur vërtetë, dhe ajo…)

Ajo grua qaramane që end gjithë ditën, e gjithë nerva
Si grindavece që është, e që do të bëjë lëmsh
gjithë fillet e botës!

Sikur e shoh duke më pritur te dera, me këmbët e para:
-Ku paske qenë, gjer tani?
-Në luftën e Trojës. Mos u grind më kot…
-Mirë. Po Agamemnoni i Klitemnestrës pse u kthye para teje,
mbi varrin e tij ka mbirë bari?!
Apo s’qetë në të njëjtën luftë?!
– Unë u enda dhjetë vjet nëpër det, se Poseidoni…
-Lëre Poseidonin e më trego të vërtetën. Me kë ishe ?
Me kë ke qenë gjer tani?
Dhe ç’det paska qenë ai?

Ah! Të kisha mundësi të ngrija një shtëpizë,
këtu, përmbi valë, një oborr të ngrija përmbi det,
më i sigurt do të isha, mes Shkyllës dhe Haribdës.