NJU-JORK, NJU-JORK

Poezi nga: Charles Bukowski
Përktheu: Fadil Bajraj

ai ishte në telefonin e korridorit
duke thënë, “e dashur, nëse nuk më
kthehesh, do të vras
veten!
po të betohem!”

e kalova rrugës për
në dhomën time, e cila gjendej
lart.
ai ishte poet fqinj.
mbante një shall mëndafshi, dhe
beretë,
mbante mjekërz cjapi dhe
bishtkali.

ishte 9 në mëngjes
ama veç isha
i lodhur.
u ngjita në dhomën time
dhe u shtriva në
shtrat.

aty ishte një njeri që donte
të vriste veten po qe se
femra e braktiste.
s’kisha pasur femër
se tri vjet dhe
isha
24 vjeç.

kujtoja, diçka nuk po më
përputhet këtu.
atëherë u çova nga shtrati,
shkova deri te komodina
dhe e çela një shishe
verë.
e mbusha një gotë
përplot.
e piva,
e lashë mënjanë shishen,
shkova deri te
dera, e kyça dhe dola
dhe
u lëshova teposhtë
shkallëve.

ai njeriu më s’ishte
aty.
Qëndroja dhe shikoja
telefonin.

dola prapë në
rrugë.
ishte përplot
derisa njerëzit shëtisnin
poshtë e
lart.

zgjodha një drejtim
dhe ecja në atë
drejtim.
u futa në barin e parë
që hasa,
u ula,
porosita birrë,
piva një gëllënjkë
dhe befas më ra
ndër mend:
ai njeri nuk ka folur
me askë
në telefon.
nuk e di si e
dija këtë
ama e
dija.

qen bir qeni,
kujtoja, më duhet të
ikja nga Greenwich Village
para se të bëhem si
ai!

dhe ika.