Jemi në prag të Luftës së Tretë Botërore dhe vetëm një shtet mund ta ndalojë atë

Burimi: The Daily Telegraph
Përkthimi: Telegrafi.com

Nëse dëshironi paqen, fillimisht do të jetë e nevojshme lufta kundër Iranit. Nëse doni të shmangni një apokalips bërthamor, programi atomik i Iranit duhet të eliminohet. Nëse dëshironi një botë më të mirë dhe më të arsyeshme, teokratët e neveritshëm të Iranit duhet të zhduken.

Izraeli duhet të lejohet të sulmojë regjimin e lig të Iranit, dhe Perëndimi duhet ta mbështesë atë. Ky regjim është shteti origjinal ekstremist islamik; është burimi i pothuajse të gjitha problemeve në Lindjen e Mesme, eksportuesi kryesor i terrorizmit, një aleat i Rusisë, një mik i Kinës, një kancer që po gëlltit fatin e përbashkët të njerëzimit.

Për 45 vjet, regjimi ka shtypur popullin e tij të mrekullueshëm dhe paqedashës, shpesh në mënyra nga më të egra, duke persekutuar pa mëshirë gratë dhe minoritetet. Perëndimi, i mbërthyer nga vetëdyshimi, injoranca, egoizmi dhe frikacakët, ka qëndruar i verbër ndaj lutjeve të tyre për çlirim. Përkundrazi, kemi provuar të qetësojmë mullahët, të relativizojmë ose normalizojmë makinacionet e tyre gjenocidale, të nënshkruajmë marrëveshje me ta, të mbrojmë tregun e naftës dhe të blejmë pafundësisht kohë.

Kjo qasje nuk ka funksionuar dhe Dita e Kiametit po afrohet. Është koha që Izraeli të shpëtojë Perëndimin nga vetvetja, të kryejë punën e ndyrë dhe të rrezikshme që vendet shumë më të mëdha, më të pasura dhe më të fuqishme janë shumë të dobësuara për ta ndjekur vetë.

Kjo nuk do të ishte hera e parë: Izraeli i bëri botës një favor historik kur bombardoi reaktorin Osirak të Irakut në vitin 1981 dhe kur shkatërroi centralin e planifikuar bërthamor Al-Kibar në Siri në vitin 2007. Një veprim i ngjashëm, i drejtuar ndaj shumë objekteve të tilla në Iran, nuk është shumë larg të mundshmes.

Nëse Izraeli nuk ka pajisjet për ta realizuar këtë vetë, Joe Biden dhe Kamala Harris duhet të dërgojnë bombat e tyre për të shkatërruar bunkerët. Nuk po bëj thirrje për asnjë lloj pushtimi tokësor apo që Mbretëria e Bashkuar të përfshihet drejtpërdrejt, por duhet të jemi të sinqertë: ndryshimi i regjimit në Iran duhet të jetë prioriteti kryesor i politikës së jashtme për çdo demokraci në botë. Pse Britania ende nuk e ka ndaluar Korpusin e Gardës Revolucionare Islamike?

Sulmi i së martës ishte një lojë e dështuar nga Irani. Ai nuk arriti të vriste izraelitë apo të dëmtonte ndjeshëm infrastrukturën civile ose ushtarake. Irani ka përdorur një të dhjetën e stokut të tij prej tre mijë raketash balistike (siç është vlerësuar nga një gjeneral amerikan vitin e kaluar), duke ekspozuar prapambetjen e tij ushtarake dhe teknologjike. Ai nuk ka arritur parandalimin, por ka detyruar forcimin drastik të qëndrimit të Amerikës. Pozicioni ndaloi idiotët e dobishëm të Evropës nga thirrja për armëpushim në Liban dhe, për herë të parë, krijoi mundësinë për Izraelin që të godasë ushtarakisht me forcë dërrmuese.

Sikur Irani të mos kishte ndërmarrë asgjë, do të ishte poshtëruar publikisht si rezultat i vrasjes së kaq shumë prej aleatëve të tij, por ai shmangu të jetë drejtpërdrejtë në vijën e zjarrit. Duke vepruar kaq keq, në mënyrë kaq skandaloze dhe kaq të padobishme, ka dobësuar fatalisht pozicionin e tij. Ai është ekspozuar si një ngacmues i keq, fanatik, por gjithashtu mjaft i brishtë për t’u përmbysur. Për një herë, ai e keqkuptoi Amerikën. Vlerësoi gabimisht oreksin e Izraelit për rrezik dhe dhimbje. Asnjë qeveri në Jerusalem nuk mund të tolerojë sulme të përsëritura me raketa përshkallëzuese nga një shtet mijëvjeçar, i përkushtuar në mënyrë eksplicite për shkatërrimin e tij. Madje, edhe aparatçikët më deluzivë të Departamentit të Shtetit mund të shohin tani se një Iran bërthamor do të na çonte në Luftën e Tretë Botërore.

Gjithë përpjekjet e Perëndimit për të përkëdhelur Iranin, duke filluar me marrëveshjen bërthamore të vitit 2015, të mbështetur nga David Cameron, kanë dështuar tmerrësisht. Joe Biden u dhuroi mullahëve rreth gjashtë miliardë dollarë vitin e kaluar për të liruar pesë pengje amerikane, duke lejuar ata të kishin qasje në fondet e ngrira më parë. Ai nënshkroi heqjen tjetër 120-ditore nga sanksionet, në korrik, duke lejuar Iranin t’i shiste energji elektrike Irakut. ShBA-ja ka lejuar gjithashtu Iranin të rrisë në mënyrë të konsiderueshme prodhimin e tij të naftës së papërpunuar, me prodhimin e gushtit më të lartin në gjashtë vjet, duke shitur një pjesë të madhe të saj Kinës. Sanksionet e vendosura nga Donald Trump tani janë kthyer në një shaka të pakuptimtë.

Zbutja obsesive ushtarake ka qenë po aq perverse. Bideni i tha Izraelit të “marrë fitoren” në prill, kur Irani lëshoi 170 dronë, rreth 30 raketa lundruese dhe mbi 120 raketa balistike në sulmin e tij të parë të drejtpërdrejtë kundër shtetit hebre. Nuk pati viktima apo dëme të mëdha, dhe shumë raketa dhe drone u rrëzuan nga një koalicion ndërkombëtar, gjë që Biden e quajti fitore. Kundërofensiva e Izraelit ishte kryesisht simbolike, duke goditur një sistem radari në një central bërthamor iranian.

Amerikanët e kishin gabim: regjimi, i cili kupton vetëm forcën brutale, nxori mësimin e gabuar. U trimërua, duke supozuar se linjat e kuqe të vjetra nuk ekzistonin më, se ShBA-ja do të frenonte gjithmonë izraelitët, dhe se regjimi tani mund të përfshihej në akte të hapura lufte pa ndëshkim, duke hapur rrugën për sulme më të sofistikuara këtë javë. Por, mullahët llogaritën keq këtë herë, pjesërisht sepse po shembet perandoria që ata shpenzuan kaq shumë për ta ndërtuar dhe se ata nuk po mendojnë më në mënyrë racionale.

Po, ata kanë shënuar një fitore masive propagandistike kundër Izraelit që nga mizoritë e 7 tetorit, duke portretizuar në mënyrë të rreme terroristët si viktima, duke gënjyer pa mëshirë, duke ripërsëritur shpifjet e epokës sovjetike dhe duke përhapur teori konspirative në mediat sociale, duke nxitur urrejtje anti-hebreje në Britani, Evropë dhe Amerikë. Por, kur bëhet fjalë për realitetin në terren, boshti i së keqes i Iranit ka pësuar një sërë përmbysjesh katastrofike.

Hamasi është vetëm një hije e vetvetes së mëparshme, pothuajse i paaftë për të lëshuar raketa në Izrael dhe duke marrë veten nga humbja e 17-18 mijë luftëtarëve të tij terroristë. Hezbollahu ka humbur Hassan Nasrallahun, udhëheqësin e tij psikopat, strukturën e tij drejtuese dhe një numër të madh komandantësh të nivelit të dytë dhe të tretë; një pjesë e madhe e 150 mijë raketave të tij është shkatërruar.

Edhe pse Hezbollahu është ende në gjendje të shkaktojë humbje në radhët e forcave izraelite në Liban, ai nuk mund të shërbejë më si mburojë e gjithëfuqishme e Iranit. Rreziku qëndron në faktin se regjimi i Teheranit është në panik dhe, për shkak të kësaj, mund të përshpejtojë përpjekjet për të arritur statusin e plotë bërthamor. Kjo nuk mund të lejohet të ndodhë.

Izraeli, qëllimi i të cilit është të sigurojë mbijetesën e tij dhe të popullit hebre, ka jo vetëm të drejtën, por edhe detyrën për t’u kundërpërgjigjur në mënyrë shkatërrimtare kundër regjimit iranian. Ai meriton mbështetjen e plotë dhe të pakushtëzuar të Perëndimit. /Telegrafi/