Enver Hoxha dhe “Titistët”: Telashet e “varfanjakut shqiptar”, me rroba e këpucë në Beograd!

Lideri komunist shqiptar, Enver Hoxha, i kushton një kapitull të tërë në librin “Titistët”, vizitës që ka bërë në Beograd, nga 23 qershori gjer më 2 korrik 1946, me “ftesën e papritur të Titos”.

Më 5 korrik 1946, i dërguari sovjetik në Shqipëri, D. Çuvahin, ka raportuar në Moskë për një bisedë që ka bërë me ambasadorin jugosllav në Tiranë, Josip Gjergjia, në vitet 1945-1946. Sipas dokumentit, me siglën “Sekret”, Çuvahini i ka “bërë një vizitë Gjergjls me iniciativën e tij”.

Ai sapo ishte kthyer nga Beogradi, ku kishte shkuar bashkë me delegacionin qeveritar shqiptar të kryesuar nga Enver Hoxha. Ambasadori sovjetik thotë se i ishte lutur kolegut jugosllav, një shqipfolës (arbëresh – v.j.) nga Zara e Kroacisë, që t’i tregonte për përshtypjet e tij nga udhëtimi i shqiptarëve në Beograd sepse ai jo vetëm që shoqëronte delegacionin qeveritar të Tiranës, por ishte dhe përkthyes i bisedave tête-à-tête midis Titos dhe Hoxhës

Kjo vizitë ka dhe episode pikante, që janë gjah i preferuar për tabloide. Autori i “Titistëve” ka ndjenjën e humorit në faqe të veçanta të librit. Kështu, Hoxha tregon se për këtë vizitë i “mungonte uniforma e duhur e gjeneralit”. Lideri 38-vjeçar donte të shkonte civil, por bashkëpunëtorët ngulnin këmbë se duhej të kishte me vete edhe uniformën ushtarake të gjeneralit, si Komandant i Përgjithshëm i Ushtrisë, një “grand uniformë”.

“Prandaj duhej të sajonim një, që nga këpucët lustrina deri te kapelja me lulka. Mirë këpucët i bëmë, i bëmë dhe pantallonat blu me shirit të gjerë të kuq, por duhej gjetur xhaketa, kësaj si i bëhej halli!” Thirri Sokolovin, atasheu ushtarak sovjetik në Tiranë, dhe i tregoi hallin. Sokolovi i dha një copë të paprerë ushtarake. Kështu u rregullua edhe çështja e “grand uniformës”, tregon Hoxha.

Gjatë vizitës në Jugosllavi i ndodhi që këpucët lustrina dhe rrethi i këmbëve të pantallonave t’i bëheshin pis me llucë. Dhe, më e keqja do të shkonte në pritje të madhe ku ishte mbledhur elita e Beogradit me veshje luksoze.

“Kur hodha sytë e i pashë në të hyrë të salloneve, ku gumëzhinin njerëzit… u skuqa nga turpi. Nuk kisha ç’bëja, vetëm nuk duhej të lëvizja shumë… Duhej t’i hiqja këmbët zvarrë, që të mos më dukeshin thembrat e këpucëve. Dhe kështu bëra. Por provova një torturë të vërtetë”, tregon autori i librit. “Mirë që sytë e të gjithëve drejtoheshin nga mareshali”! /Shqiptarja/Telegrafi/