Nëno, unë vdiqa!

Silvana Begaj

Nëno më fal, por unë po iki nga ty dhe nga kjo jetë! Po iki duke e ditur se faji ishte i imi dhe me brengën: Po sikur jeta ime të ishte ndryshe.

Por s’ka gjë sepse unë e pranoj fajin: Linda femër.

Nëno unë ika! Mora burrë. Ma zgjodhët apo e zgjodha. E doja, nuk e doja, u martova! Nëno me rrahu. Nuk qava. Edhe babi të rrihte ty. Nëno me rrahu përsëri. Mos i thuaj babit dhe vëllait. Ndoshta mërziten ose ndoshta më fajësojnë.

Nëno më dhatë burrë të kamur. U gëzove shumë se mendove për mua. Faleminderit! E vërtetë, o Nënë zeza, bukë kishte, por unë nuk isha e ngopur kurrë. Në atë familje me gjithçka mua më mungonte diçka. Nëno më rrahu! Nëno më rrahu përsëri e përsëri. Ndoshta më donte se shpesh më rrihte nga xhelozia. Nëno më vrau! Mos prit që të paguaj me burg që më vrau. Mora burrë të kamur. Del i pafajshëm shumë shpejt.

Nëno më dhatë burrë të varfër. Nëno me rrahu. Nuk ka faj nëno. Nuk kemi ç’të hamë. Nëno me vrau! Mos prit që të paguaj për krimin. Ai vërtet do shkojë në burg, por do jetë parajsa e tij. Nëno në burg ka ushqim dhe strehë të sigurt. Ai pasi me vrau u shpërblye me parajsën.

Nëno u ndava! Më rrihte. E di! Babi dhe vëllai nuk do më falin kurrë, por të paktën ti o nënë më kupto. Do jem mirë. Kam urdhërmbrojtje. Kam shtetin me vete.

Nëno me vrau! Nuk e dija qe urdhërmbrojtja është thjeshtë një copë letër dhe në fakt isha më e rrezikuar se asnjëherë. Policia nuk ka kohë të merret me mua, një pikë ujë në oqeanin e pafund.

Nëno më fal! Jam e dashuruar me një burrë të martuar. Jam ajo tjetra! E doja, më vrau! Duhet të vdisja se kam mëkatuar. Gjithë bota do më kryqëzojë e do më mallkoj, por të paktën ti o nënë, me zemër, ti më qaj në heshtje.

Nëno mendove për mua? Më mbajte nëntë muaj në barkë, më ushqeve me gjakun tënd, me gjirin tënd, mua mëkataren e shoqërisë maskiliste. Nëno mendove se isha djalë që më dhe gjak ato nëntë muaj në trupin tënd? Më fal nënë! Nëno unë ika nga kjo jetë, por ti mos u mërzit. Linda gabuar dhe të gjithë ju shpëtuat.

Nëno moj e zeza nënë! Më mbajte në trup, më rrite me sakrifica dhe tani po më jep me duart e tua në dhe. Vetëm të lutem mos i thuaj gjë babait. Ai do zhgënjehet nga unë se nuk të vret njëri kot dhe nuk do ma bëj hallall bukën. Nëno mos i thuaj gjë vëllait. Ai është i ri, gjaknxehtë. Do mendoj e do veproj marrëzira. Të jetë sekreti jonë i fundit o nëna ime.

Ama vetëm ti më fal. Jam fëmija jot. Se unë e di se gjithë njerëzia pasi të derdhi lotët për vdekjen time do më fajësojë, e do më varrosi më në thellësi dhe më në errësirë se ku jam tani. Është normale! Diçka kam bërë se nuk të vret njëri kot. Jam e mallkuar që në lindje se linda femër në një vend maskilist.

Nëno, unë vdiqa! Mos më harro ti të paktën. Vetëm ti mos më fajëso, vetëm ti më kujto edhe sikur të më rivrasin pas vdekjes, ti më kupto.

Nëno duhet të më kishe vrarë që në lindje që të më qanin atë ditë dhe mos të më akuzonin e baltosnin më. Kam mëkate nëno dhe shoqëria jonë nuk ti fal dhe pas vdekjes.

Nëno unë vdiqa! Nëno unë nuk vdiqa. Më vranë të gjithë me heshtje. Nuk është fundi i botës. Një vajzë, një grua, një femër, një bashkëshorte, një motër, një shoqe vdiq. Eh, nga nesër çdo gjë do vazhdojë po njësoj. Do harrohem unë se do vdesë një tjetër.