Jeni prind i një adoleshenti? Merrni frymë thellë dhe lexoni këtë letër…

Çdo moshë dhe fazë e fëmijërisë shoqërohet edhe me vështirësi. Kjo është diçka që të gjithë mund të dimë e ta pranojmë. Janë më së shumti prindërit ata që kalojnë momentet më të vështira në të gjitha periudhat që kalojnë fëmijët; që nga netët pa gjumë kur ata janë bebe e deri në kujdesin gati të çmendur që ata u kushtojnë që kur hedhin hapat e parë.

Pikërisht kur fëmijët janë të vegjël, prindërit me zor presin moshën e adoleshencës sepse vetëm atëherë mendojnë se fëmijët të paktën do të jetë të aftë vetë për shumë gjëra.

Duket si shpëtim apo jo?

Në fakt jo për të gjithë është kështu. As për mua. Do të dëshiroja shumë t’ju shkruaja se po e adhuroj këtë periudhën e adoleshencës së fëmijëve, por ju betohem që po e urrej.

Nëse do të thosha që kalon pa sfida me veten dhe vështirësi për sa i përket komunikimit dhe vendosjes së besimit te fëmijët do t’ju gënjeja. Pra thuhet vazhdimisht se unë dhe shumë mama të tjera më në fund mund të bëjmë pak pushim gjatë kohës që fëmijët janë në adoleshencë sepse në këtë moshë ata nuk duan shumë monitorim nga ana jonë apo jo? GABIM!

Nëse do të besoni kështu fillimisht, atëherë do të përballeni me diçka shumë të vështirë kur të jeni prindër të adoleshentëve. Do të keni dhembje koke gjithë kohës dhe nisur nga mosha 13-vjeçare e në vazhdim do të donit që adoleshenca e fëmijëve tuaj të përfundojë sa më shpejt të jetë e mundur. Kjo më së shumti sepse në këtë periudhë ata nuk janë aspak ashtu siç ju kishit menduar.

Dhe e dini çfarë? Është shumë në rregull nëse nuk e pëlqeni këtë fazë të prindërimit, ashtu sikurse disa mama nuk pëlqejnë fazën e parë të prindërimit kur bebja sapo ka lindur. Është njësoj.

Gjatë adoleshencës, disa mama gati çmenden nga natyra e fëmijëve të tyre dhe aq më tepër kur shohin se ata mund të kenë 5 personalitete dhe 150 ndryshime humori, ndërkohë që të tjera nuk e kanë këtë ndjesi. As unë, në fakt, nuk e kam.

Personalisht, vitet e adoleshencës m’u përplasën në fytyrë dhe më ndodhi sikur u zgjova në një shtëpi të humbur ku nuk njihja askënd. Më dukej sikur pranë kisha vetëm burra të çuditshëm me zëra të trashë që do ta bënin Morgan Freeman mjaft xheloz.

Nga ajo çka dëgjoj prej miqve që kanë për fëmijë vajza adoleshente kalohet e njëjta eksperiencë. Nga një vajzë e vogël e edukuar, që përpiqet me sa mundet të të ndihmojë, një ditë zgjohet 13 vjeçe dhe të jep rolin e shërbëtores së shtëpisë.

E keni përjetuar edhe ju? Nuk jeni të vetme! Ne i ndiejmë këto vite të adoleshencës të na rëndojnë shumë mbi supe. Por ajo çka mund të them është se sado të mundoheni të bëni më të mirën, nuk do të arrini asnjëherë të jeni prindër perfekt adoleshentësh dhe kjo jo për fajin tuaj.

Unë e kam kaluar njëherë këtë eksperiencë dhe jam momentalisht duke e kaluar sërish me fëmijën e dytë. Kam madje edhe një raund tjetër kur fëmija i tretë të bëhet adoleshent dhe e di që një pjesë të mirë të atyre viteve do ta urrej. Po, po, do e urrej edhe prindërimin dhe nuk ka asgjë të keqe këtu.

Refuzoj të ndihem fajtore apo keq për faktin se nuk e përballoj dot që të zgjohem dhe të shkoj të ledhatoj e të puth pafund fëmijën tim tashmë adoleshent, me karakterin e një të panjohuri që i ka zaptuar ëmbëlsinë e dikurshme. Nuk ndihem keq as kur e shoh me inat kur nuk thotë një “faleminderit” për vaktin e radhës që i kam përgatitur apo i bërtas sepse për 2 javë më thotë vetëm 1 fjalë mbi jetën.

Nëse është diçka që kam mësuar nga prindërimi i adoleshentëve është: mos merrni gjithçka personale! Fëmija juaj i adhurueshëm, që ju do pafund, është po aty, për këtë ju premtoj. Diku atje poshtë atyre gënjeshtrave që u duken të domosdoshme ka një dashuri të pamasë për ju.

Unë e provova këtë kur fëmija im i parë mbaroi universitetin. I njëjti fëmijë që thoshte: “Mami, nuk kam më nevojë për ty!” erdhi dhe më tha: “Mami, do të kaloja të gjitha vitet pranë teje edhe duke u zënë, duke u inatosur, mjafton që të jem me ty”. Vetëm në këtë moment kuptova që ai ishte tashmë burrë që e pranonte se mamaja i nevojitej gjithmonë.

Dhe për këtë nuk mundem të gënjej, ky është shpagimi i të gjitha atyre viteve të tmerrshme të të qenit prind i një adoleshenti. Dhe më lejoni ta them, ishte ndjesia më e bukur në botë!

Autore: Melissa L. Fenton