Ishte menduar edhe më herët, por çfarë do të ndodhte sikur të thahej Deti Mesdhe?

Imagjinoni se Deti Mesdhe po zhduket. Rrënojat e anijeve të vjetra po dalin nga uji dhe ky ndryshim nuk është rezultat i ndryshimit të klimës.

Po e bëjmë me qëllim! Nëse do të bllokonim hyrjen e Mesdheut, që është burimi kryesor i ujit nga Oqeani Atlantik, në thelb do të krijonim një shkretëtirë të re që lidh Evropën me Afrikën. Ky superkontinent i ri, jo vetëm që do t’a bënte më të lehtë tregtinë ndërkombëtare, por mund të sigurojë edhe disa burimet e ripërtëritshme të energjisë shumë të nevojshme.

Nëse e gjithë kjo ide tingëllon pak si e njohur, është sepse u propozua që në vitet 1920 nga një arkitekt gjerman me emrin Herman Sörgel.  Sado intriguese ishte ideja e Sörgel, projekti nuk u ngrit kurrë në të vërtetë sepse, për një gjë, nuk ishte mjaft beton në botë për të ndërtuar një digë mjaft të madhe për të bllokuar Mesdheun, transmeton Telegrafi.

Dhe mbi të gjitha, Gjermania u gjymtua duke humbur Luftën e Parë Botërore. Por kohët kanë ndryshuar, dhe ja ku jemi, të dëshpëruar për zgjidhjet e energjisë së rinovueshme. Pra, pse të mos i japim kësaj ideje një tjetër goditje?

Çfarë mund të shkojë keq? Kullimi i Mesdheut nuk do të ishte diçka e vogël. Ka një sipërfaqe prej afërsisht 2.5 milionë km2 dhe një thellësi mesatare prej 1,500 m. Ne nuk do ta kullonim këtë sipërfaqe uji në të njëjtën mënyrë sikurse ju të kulloni një vaskë. Në vend të kësaj, ne do të duhet të përqendrohemi në bllokimin se nga kjo hapësirë e merr ujin, dhe ai burim është Oqeani Atlantik.

Uji për të cilin Deti Mesdhe ka nevojë kryesisht vjen nga Oqeani Atlantik, përmes ngushticës së Gjibraltarit. Pra, nëse mund ta ndërpresim atë rrjedhë, në teori, mund ta zbrazim detin me kalimin e kohës. Bllokimi i ujit që rrjedh nga Atlantiku do të bënte që Deti Mesdhe të ulej me 1.65 m çdo vit.

Ne mund ta ndajmë detin në disa nivele të ndryshme uji, me atë të mesmen që është tokë plotësisht e thatë. Kjo do të na lejojë të instalojmë një digë hidroelektrike në ngushticën e Gjibraltarit për të prodhuar disa energji të rinovueshme shumë të nevojshme për Evropën dhe Afrikën. Energjia e rinovueshme është gjithmonë e bukur, por a do t’ia vlente në këtë rast?

Sigurisht, ne do të kishim një sipërfaqe krejt të re të tokës për të zhvilluar midis Evropës dhe Afrikës, por shumica e njerëzve nuk do të dëshironin të lëviznin atje. Do të ishte një shkretëtirë shumë e nxehtë, mbase rajoni më i nxehtë në Tokë sepse do të ishte deri tani nën nivelin e detit. Në pikat e saj më të thella, me kanione që arrijnë rreth 5,000 m nën nivelin e detit, temperaturat mund të bëhen afër 80 ° C.

Për ta thënë atë në perspektivë, temperatura më e nxehtë e regjistruar ndonjëherë në Tokë ishte 54 ° C. Dhe për shkak se uji nga Deti Mesdhe është shumë i kripur, toka e pambuluar do të ishte thjesht me kripë dhe e padobishme për bujqësinë. Së shpejti, toka përreth do të bëhej e shkretë. Evropa Jugore dhe Turqia do të fillojnë të thahen, dhe si rezultat, reshjet e shiut do të bien,
gjë që mund të ndikojë ndjeshëm në bujqësinë në Evropë.

Çdo kafshë që do të jetonte afër Mesdheut do të duhej të zgjidhte migrimin larg bregdetit ose mund të ngordhë, sepse uji i mbetur do të ishte shumë i kripur dhe i cekët. Dhe efektet negative nuk do të kufizoheshin vetëm në superkontinentin tonë të ri.

I gjithë uji nga deti i kulluar do të rishpërndahet në të gjithë oqeanet e botës, duke shkaktuar një rritje prej 10 m të niveleve të detit.

Qytetet si New Orleans, Sacramento, Amsterdam, Kopenhagen dhe Shangai të gjithë do të ishin plotësisht nën ujë.

Pra, nëse nuk duam të jemi përgjegjës për këtë, ndoshta jemi duke e lënë më së miri Mesdheun ashtu siç është. Nëse vërtet duam të gjejmë një mënyrë për të lidhur kontinentet tona, duhet të ketë një mënyrë më të mirë për ta bërë atë. /Telegrafi/