LAJMI I FUNDIT:

VETMIJA

VETMIJA

Poezi nga: Migjeni (Millosh Gjergj Nikolla)

Më plak mërzitja
Që vetmija më sjell,
Përbuzja, urrejtja
të gjithë sendet m’i mbshtjell
dhe kam shum anmiq
të liqë
në këto sende pa shpirt.
Nuk flasin
as sy s’kanë
Por mue m’bahet
se aty janë
vetmë që të më plasin
zemrën.
Së paku të më shajnë
– I mallkuem!
Së paku të më tallin
– I vnuem!
Së paku të më këndojnë
– I yni Zot!
Ose të më thonë
– Jeton kot!
Të flasin, të flasin se fjalë due
në ket vetmi me dëgjue
Ose të më tregojnë historinë
e tyre, autobiografinë
ndosht’ atje do gjej gjasim
me jetën teme pa tingllim
që në vetmi po e kaloj-
dhe spo dij a rroj a s’rroj
Sendet heshtin. – Sa të pa mshirë!
Më bajnë dhe unë të hesht me pahir,
Pse gojë s’kanë
Dhe nuk flasin
Aty janë
Vetëm të më plasin
Zemrën teme që po vuen
Dhe ën mërzi vetveten truen.