Ni poet – ni poezi: Karantina

Ngujimi i Bogdanipolisit në vargje borhesiane

Nga: Halil Matoshi

Poezia “Karantina” e Bajram Mjekut dëfton dhe e bân t’zâshme heshtjen para ni drame tragjike që âsht konstanta e qytetit të tij.

Autori e nisë kângën e tij si mimesis, ni dialog të heshtun me qytetin e tij, që âsht rrâja e tina gjuhësore, akti i shprehjes, akti i ngjasimit dhe i prezantimit të vetvetës.

Poeti i ndrojtun dhe vetmue e në heshtje, shpalosë kit përngjasim, në sheshin ku Gjergji rri po ashtu i heshtun, para Theatrit ku luhet ni dramë konstante e ngujimit!?

Porse kjo heshtje âsht bubullimë!

Poezi që estetizon dramën e lujtun në zgjatim kohe p’ej dy mijë vjetësh e n’hapsinë të rrudhun, në ni dyzgin kali! Dramë e autorit t’ngujuem e t’hedhun n’biopolitikë.

Poeti si ne kaleidoskop e tfillon dramën e qenies së tij thellë në histori, tu e i dhânë ni pamje të bukur asaj, (bukuri trishtimi) për me ardhë në të sotmen e t’njâjtit shesh, sot e ktu, në ni ngujim të ri, ku ka pllakosë ni murtajë sa mosha e kohës, si dhe ni fuqi e re tiranike e kontrollit.

Poeti e nisë vargun në heshtje pothuejse si më mort – dëshmon për shekujt futë që ranë mbi këtë qytet – dhe sërish rikthehet në të sotmën ku frymon murtajë e fundheshme shiqnue me sëmundjën e pushtetit, siç e cilëson paranojën Elias Canetti.

Kjo poezi e Bajram Mjekut i përket frymës së traditës letrare të Qarkut Kulturor të Prishtinës, si dëshmi se njajo Frymë e Bogdanit po rikthehet si cikël i qytetnimit.

E pashkatrrueshme.

P.S. Pjetër Bogdani përket në traditën e Hasit dhe tejkohshëm i jep frymë “Qarkut kulturor të Prishtinës”. Amin Malooufi shpjegon faktin se në natyrën e njeriut âsht me e mbrojtë mâ s’shumti atë element të identitetit të tij, i cili âsht mâ i cënuemi. Këtë identitet, e mbrojti Ibrahim Rugova, studjuesi ma i madh i veprës së Bogdanit “Çeta e profetëve”, (Cuneus Prophetarum, 1685) e po e mbrojnë pasuesit, bogdanipolitanët e rinj ndër breza…

***

KARANTINA

Poezi nga: Bajram Mjeku

Pash më pash sonte i rashë Prishtinës
Sheshe të zbrazëta, s’lëvizte asnjeri
Veç kukullat e reklamave në dyqanet bosh
Më soditnin heshtur e buzëqeshjengrirë.

Këmbët papritur më çuan te Kastrioti
Gjithmonë i heshtur, ngjeshur me shpatë
As kali i tij hingëlloi natën pa hënë
Gjithçka u rikthye pesë shekuj më vonë.

Siluetat u shfaqën në Sheshin Skënderbe
Pranë Teatrit nisi të shfaqej një dramë
Djemtë e Arbnit përgjakeshin me jeniçerë
Murtaja që s’e pashë vërtitej mbi plato.

Shpata e mburoja t’përgjakura kudo
Një nga një i mblodha në një balladë
Nuk ndodhi beteja te Ura e Qabesë
Ndodhi në Prishtinë, në sheshin e zbraztë.

Pastaj një gjamë e ndjeva që larg
Jam Pjetër Bogdani tha zëshëm ai burrë
Një natë sikur kjo me murtajë e makth
Jeniçerët më hodhën midis kasabasë
Copë më bën qentë e Perandorisë së sëmurë.

Këmbët papritur më kthyen te Katedralja
Trembëdhjetë herë këmbanat oshëtinë
Të gjallë e të vdekur nisën të mbajnë vesh
A dëgjoni, dy mijë vjet jemi në karantinë
Dy mijë vjet murtaja frymon midis nesh…

Prishtinë, mars 2020