Poezi prekëse nga Avni Dehari, babai i Arbënorit dhe Astritit

Veprimtari i çështjes kombëtare dhe shkrimtari Avni Dehari, humbi dy djemtë e tij, Arbnorin dhe Astritin. Në një profil në Facebook, ai ka disa shkrime, kryesisht poezi, të cilat i ka plasuar nga përmbledhjet e deritashme. Mes poezive të Avni Deharit, gjeni mallin për Kosovën, Çamërinë, Shqipërinë e Kërçovën.

Avni Dehari lindi më 3. 5. 1947, në fshatin Sllupçan, rrethi i Kumanovës. Shkollën fillore e kreu në vendlindje. Shkollën e mesme, gjimnazin, e mbaroi në Preshevë, kurse u diplomua në Fakultetin e Filologjisë – gjuhë dhe letërsi shqipe, në vitin 1974, në Prishtinë.

Deri më tash i ka botuar këta libra: poemën për fëmijë “Dielli”, me pseudonimin Agim Vardari, monografinë “Arif Seferi – në shërbim të popullit”, në bashkautorësi me Destan Hajdinin, përmbledhjen poetike për të rritur “Pas rrezes së diellit”, librin për fëmijë në prozë “Saja fluturuese”, përmbledhjen me poezi për fëmijë “Hëna në dritare”, “Kënga e Drerit Fjalëpak” “Flokëhapareshuri” dhe “Gjergji i Arberisë”. “Nxin e qesh natyra” është libri i tij i nëntë.

SA LARG E SA AFËR SHQIPËRIA

(Frymëzuar nga udhëtimi për në Kërçovë, ku më 14, 15 dhe 16. 11. 2014 u mbajt manifestimi poetik “Takime nën Rrap)

Nga Prishtina në Kërçovë
Ec e ec..
Krejt bota Shqipëri
E Shqipëria kurrkund!

Ec e ec nëpër Shqipëri,
Sa më afër Kërçovës,
Shqipëria më afër Diellit!

Ec e ec…
Sa më afër Shqipërisë,
Shqipëria përtej fanitjes!

Shqipëria
Nën zhgan bajlozësh
Mbrun diellin e së nesërmes

Shqipëria sa larg,
Shqipëria sa afër!

Shqipëria
Më shumë se një pëllëmbë tokë,
Shqipëria
Më shumë se gjeografi dhembjeje,
Më shumë se një e qarë nëne.

Shqipëria
Më afër se këmisha e trupit,
E dashuruar në jetën tonë,
E dashuruar në tonën vdekje.

Shqipëria
Pjek dashurinë
E ne te këmbët e saj
Këndojmë baladën e Gjergj Elezit
E Motra të nesërmen qëndis në gjergjef.

Çamëri, dhembja ime

Çdo mbrëmje vdesim,
Nga plagët e tua,
Çdo mëngjes lindim
Me mallin për ty,
Çamëri!

Midis stuhish,
Në udhëkryq të takova,
Çarlat e gjoksit tënd
Ma vranë shikimin,
Memec mbeta,
E baladën e Mollës së Kuqe
Në vargun e përgjakur ta fsheha!

Vajtoret
Flokëthinjura,
Faqeçjerra,
Mbi kurmin tënd,
Një grusht dhe në cep shamie,
Natë e ditë ta bëjnë gjëmën!

Buzëplasura, Çamëri,
S’paska varg që t’i numëron plagët!
Ku të gjej atë varg që t’i mëlcon dhembjet!

Në balljen ngjyrë deti,
Në jelekun fletë shqiponje,
Në palë fustanelle,
Palë flamuri,
Mallkimi,
Mallkthimi,
Lëmashk të kanë zënë!

Çamëri,
Dhembja ime,
Altar t’u bëfsha
Për nusërimin tënd,
Përkrah Tesprotit
Në amfiteatrin e Dodonës.

Vetëm atëherë Çamëri,
Në qiell e në tokë,
Diellit pellazg do t’i falem
Për tri ditët e afshit të zemrës,
Për të cilat kemi rënë në cikna dimrash
Dhe jemi ngritur në bulim pranverash.

Atëherë, Çamëri,
Ditën e parë,
Si marsi trillan në legjendë,
Zervën do ta nguros me gjithë lukuni,
Ditën e dytë,
Me nimfat do të lahem në Thyamis,
Që ditën e tretë
Në buzëqeshjen tënde të trëndafiltë
Të vdesim e të lindim
Pa plagët e tua, pa mallin për ty!

Prishtinë, 28 nëntor 2013

Mall përvëlues

Riti i fisit tim

Nëntëmbëdhjetë vjet,
Në dhe të huaj,
Në afshin tënd u poqa,
U përcëllova,
Gati u treta,
Vendi im, oqean malli!
Nëntëmbëdhjetë vjet,
Rrezja e diellit tënd,
Agimeve të trëndafilta,
Nuk ma puthi ballin,
Vendi im liqen lotësh!
Nëntëmbëdhjetë vjet,
Pa gurgullimën e krojeve të tua,
Shekuj m’u bënë,
Vendi im,
Ujëvarë bjeshke!
Nëntëmbëdhjetë vjet,
Në dhe të huaj,
Butësinë e ograjave,
Më kot ta kërkova,
Vendi im,
Ëndërr fëmijërie!
Nëntëmbëdhjetë vjet,
Mezi i plaka
Pa urimin “Tungjatjeta!”
Rit i fisit itm,
Vendi im,
Gurrë jete!
Nëntëmbëdhjetë vjet,
Pa cicërimën e ëmbël
Të zogjve pranverorë,
Vendi im,
Vetull ylberi!
Nëntëmbëdhjetë vjet,
Në dhe të huaj,
Pa mugullimin e marsit,
Dehje për kthim,
Etje për lirinë e shumëpritur!
Vendi im krahëhapur,
Vendi im prehërngrohtë,
Shekujt nuk më dalkan,
Ta shuaj mallin përvëlues
Në gjirin tënd magjepsës!

Amaneti i shokëve

(Dëshmorëve: Jusuf e Bardhosh Gërvalla dhe Kadri Zeka)

Të dashuruar pas rrezes së diellit,
Në udhën e rrahur ndër shekuj,
Ranë shokët tanë,
Vdekjen me vdekje e mundën,
Ditë e natë pranë nesh qëndrojnë
Si yj që nuk shuhen kurrë.
Nderim e lavdi
Ata paçin përjetë,
Se amanet na i lanë:
Gjakun,
Kurrë të mos na ndalet hovi rinor,
Gjuhën,
Zemrat të na i zbutë e të na i forcojë,
Sytë,
Horizonteve ta hedhim vështrimin,
Këmbët,
Hapin ta kemi të gatshëm për marshim,
Grushtin,
Shtrigat t’i shkallmojmë,
Krahët,
Agimet e kuqërremta t’i përqafojmë,
Zemrat, oh zemrat,
Kambanë për ditën e madhe.
Heu, kush shkel mbi gjakun e tyre,
Dritë e diellit e verboftë,
Mallkimi i tokës nënë e zëntë!