Po sikur emigrantët të thonë: Duam të kthehemi!

Më kujtohet që dikur, aty nga vitet 1960-70 ishte problem kur në shtëpitë tona në qytete vinin për vizitë të afërt ose miq nga fshati. E ka trajtuar këtë çështje edhe filmi “Kapedani”.

Nga njëra anë gëzoheshim kur ata vinin, sepse sillnin dashuri, miqësi, gëzim, çmalleshin njerëzit me njeri-tjetrin. Edhe na sillnin ndonjë produkt fshati nga ekonomia familjare.

Mirëpo, me kalimin e ditëve, vinte koha për të ikur. Edhe të zotët e shtëpisë i përcillnin me dashuri miqtë nga fshati, por ndoshta edhe me pak lehtësim. Po sikur miku nga fshati te dera e apartamentit të pendohej dhe të kthehej duke thënë qartazi fjalinë e tmerrshme: “E di ç’kam, po qëndroj edhe nja dy javë te ju!” Të gjithë do të ishin lemerisur.

Jo më kot, disa krahina te ne kanë shprehjen: “Miku, është budalla!”, nuk dihet se kur vjen e kur ikën, tekat e tij duhen plotësuar, njësoj si të një fëmije apo të dikujt që ka probleme psikologjike të rënda.

E kemi shtruar ndonjëherë çështjen: Po sikur emigrantët të ktheheshin? Të thoshin: “Tani, boll, u mërzitëm në vend të huaj dhe do të kthehemi!”

Atë ditë të 15 gushtit kur shihja radhët e veturave të emigrantëve në kufi, m’u kujtua pikërisht skena kur miku nga fshati ishte duke kapërcyer pragun e shtëpisë për të ikur. Po sikur të kthehet? Atë ditë të 15 gushtit, kur askush fillimisht nuk merrej me fatin e emigrantëve për të kaluar kufirin, në fakt të gjithë autoritetet ishin të interesuar që ata të iknin!

Po sikur t’u mbushet mendja dhe të thonë: “Ashtu? Nuk çan kokën ndokush për të na ndihmuar të ikim? Atëherë po kthehemi!”