O terr! O terr! O terr!

Poezi nga: T. S. Eliot (Thomas Stearns Eliot)
Përktheu: Sulejman Mato

1.

Zbritni më poshtë. Zbritni vetëm
në botën e vetmisë së përjetshme.

O terr! O terr! O terr! Gjithçka shkojnë në terr.-
Hapësira të zbrazëta ndëryjore,
zbrazdësira në zbrazdësi.

O terr!O terr! O terr!
Të gjithë shkojnë në terr-
Kapitenët e mëdhenj- kryetarët e bordeve,
-bosët e industrisë, mëditësit pa emër,
– të gjithë shkojnë në terr,-
Dhe gazetat e bursës-dhe ai që emëron drejtorët-
Në terr lëvizin dhe Dielli e Hëna.

2.

I thashë shpirtit tim qetësohu, do të kalojë errësira
Ajo që do të jetë errësira e Zotit, si në teatër,
dritat fiken që të ndërrohet skena,
me shushurimë të pastër, me lëvizjen e errësirës
në errësirë.
Ju vëreni fytyra me të cilat shihet
Zbrazdësia e thellë mendore
me frikën e vetme se s’kanë përse të mendojnë
ose, kur u shter mendja është e vetëdijshme
por, e vetëdijshme për asgjënë.

3.

S’di gjë për zotat, por them se lumi është zot i madh,
I egër dhe i zymtë, shekullor dhe i paepur,
Shpesh i durueshëm, i dobishëm si transportues tregtie
Sfidë dhe kërcënim për ndërtuesit e urave
Zoti, ai që qëndron përmbi zotat e tjerë,
pothuaj është harruar nga njerëzit e qyteteve,
ndërsa ai kontrollon gjithë stinët, shkatërrues
që u kujton harresën njerëzve, i pa adhuruar
nga adhuruesit e makinave, i vëzhgon duke pritur,
aksidentet, katastrofat,i pranishëm dhe në dhomën
e fëmijës, dhe në vargje, dhe në hapjen e portave
të prillit,dhe në muzgjet kur ndizen fenerët me vajguri ,
i pranishëm dhe në pasigurinë e çastit
dhe në paanësinë e absolutes.

4.

Ju vëreni fytyra në të cilat shihet zbrazdësia e thellë mendore
Me frikën e vetme që s’kanë përse të mendojnë.
Ose, kur në eter mendja është e vetëdijshme
Por e vetëdijshme për asgjënë.
I thashë shpirtit tim, qetësohu. Dhe prit pa shpresë.
Të gjitha janë pritje.
Prit pa mendim, se ende nuk je i gatshëm për mendim.
Kështu errësira do të jetë dritë, qetësi,vallëzim.

………….

Shpirti i egër i nënës, i paparë, dhe dredhësa të egra
Qeshja në kopsht, ekstazë e jehonës,
Jo i humbur, por edhe më i fortë, duke treguar
agoninë
e vdekje dhe të lindjes.

5.

Duhet të shkosh rrugës ku nuk ka ekstazë
që të mbërrish atë që s’e mbërrin njeri,
duhet të shkosh në rrugën e injorimit
që të kesh atë që nuk e ke,
duhet të shkosh në rrugën e shpronësimit
që të rrish atje ku nuk je,
duhet të shkosh në rrugën në të cilën nuk je.
Dhe ajo që ti nuk di është e vetmja gjë që ti nuk di,
Dhe ajo që nuk ke është e vetmja gjë që nuk ke
Dhe vendi ku je është aty ku nuk je.