‘Ju lutem, lutuni për mua!’: Gazetarja e ndjekur nga talebanët tregon historinë e dhimbshme të saj

Sipas raportimeve të mediave të huaja, talebanët mund të “rrethojnë” kryeqytetin e Afganistanit, Kabulin, në 30 ditë dhe potencialisht ta marrin atë në kontroll në 90 ditë.

Ndryshe, luftëtarët talebanë kanë marrë kontrollin e nëntë kryeqyteteve provinciale në gjashtë ditë, një ritëm që ka habitur zyrtarët amerikanë.

Dhe në këtë drejtim, një gazetare e re ka përshkruar panikun dhe frikën për t’u detyruar të fshihen ndërsa qytetet në të gjithë Afganistanin po bien në duart e talebanëve.

Telegrafi ua sjell më poshtë rrëfimin e plotë të saj, të publikuar nga mediumi prestigjioz The Guardian:

Dy ditë më parë më duhej të ikja nga shtëpia dhe jeta ime në veri të Afganistanit pasi talebanët morën qytetin tim. Unë jam ende në arrati dhe nuk ka vend të sigurt për mua për të shkuar.

Javën e kaluar isha gazetare e lajmeve. Sot nuk mund të shkruaj nën emrin tim ose të them se nga jam apo ku jam. E gjithë jeta ime është “fshirë” në vetëm pak ditë.

Kam shumë frikë dhe nuk e di se çfarë do të ndodhë me mua. A do të shkoj ndonjëherë në shtëpi? A do t’i shoh përsëri prindërit e mi? Ku do shkoj? Autostrada është e bllokuar në të dy drejtimet. Si do të mbijetoj?

Vendimi im për të lënë shtëpinë dhe jetën time nuk ishte planifikuar. Ndodhi shumë papritur. Në ditët e kaluara e gjithë krahina ime ka rënë në duart e talebanëve. Vendet e vetme që qeveria ende kontrollon janë aeroporti dhe disa zyra të rrethit policor.

Unë nuk jam e sigurt sepse jam një grua 22-vjeçare dhe e di që talebanët po detyrojnë familjet të japin vajzat e tyre si gra për luftëtarët e tyre.

Unë gjithashtu nuk jam e sigurt sepse jam gazetare e lajmeve dhe e di që talebanët do të vijnë të më kërkojnë mua dhe të gjithë kolegët e mi.

Talibanët tashmë janë duke kërkuar njerëz që duan t’i vënë në shënjestër. Në fundjavë menaxheri im më thirri dhe më kërkoi të mos i përgjigjesha asnjë numri të panjohur. Ai tha se ne, veçanërisht gratë, duhet të fshihemi dhe të shpëtojmë nga qyteti nëse mundemi.

Ndërsa po mblidhja gjërat, mund të dëgjoja plumbat dhe raketat. Avionët dhe helikopterët po fluturonin poshtë mbi kokën tonë. Kishte luftime në rrugë pikërisht jashtë shtëpisë. Xhaxhai më ofroi të më ndihmonte për të më çuar në një vend të sigurt, kështu që mora celularin dhe një chadari (burka e plotë afgane) dhe u largova. Prindërit e mi nuk do të largoheshin edhe pse shtëpia jonë ishte tani në vijën e parë të betejës për qytetin. Ndërsa zjarri i raketave u intensifikua ata më lutën që të largohesha sepse e dinin që rrugët jashtë qytetit së shpejti do të mbylleshin. Kështu i lashë pas dhe ikja me xhaxhain tim. Unë nuk kam folur me ta që kur telefonat nuk punojnë më në qytet.

Jashtë shtëpisë ishte kaos. Unë isha një nga të rejat e fundit që lashë në lagjen time që u përpoq të ikte. Unë mund të shihja luftëtarët talebanë jashtë shtëpisë sonë, në rrugë. Ata ishin kudo. Faleminderit Zotit, kisha chadarin tim, por edhe atëherë kisha frikë se mos më ndalonin ose do të më njihnin. Po dridhesha ndërsa po ecja, por duke u përpjekur të mos dukesha e frikësuar.

Vetëm pasi u larguam një raketë ra pranë nesh. Mbaj mend që bërtisja dhe qaja, gratë dhe fëmijët përreth meje vraponin në çdo drejtim. Na dukej sikur të gjithë ishim të mbërthyer në një varkë dhe kishte një stuhi të madhe rreth nesh.

Ne arritëm të shkonim në makinën e xhaxhait tim dhe filluam të vozisim drejt shtëpisë së tij, e cila është 30 minuta jashtë qytetit. Rrugës ne u ndalëm në një pikë kontrolli të talebanëve. Ishte momenti më i tmerrshëm i jetës sime. Unë isha brenda chadarit tim dhe ata më injoruan por morën në pyetje xhaxhain tim, duke e pyetur se ku po shkonim. Ai tha se ne kishim vizituar një qendër shëndetësore në qytet dhe ishim duke shkuar për në shtëpi. Edhe kur ata po e merrnin në pyetje, raketat po sulmonin pranë pikës së kontrollit. Më në fund, ata na lanë të largoheshim.

Edhe kur arritëm në fshatin e xhaxhait tim, nuk ishte e sigurt. Fshati i tij është nën kontrollin e talebanëve dhe shumë familje janë simpatizantë të talebanëve. Disa orë pasi mbërritëm, na thanë se disa nga fqinjët kishin zbuluar se ai më fshihte atje dhe se duhej të largoheshim – ata thanë se talebanët e dinin që unë do të isha nxjerrë jashtë qytetit dhe nëse ata vinin në fshat dhe më gjenin atje, ata do të vrisnin të gjithë.

Ne gjetëm një vend diku tjetër për t’u fshehur, një shtëpi të një të afërmi të largët. Na u desh të ecnim për orë të tëra, me mua ende nën chadarin tim, duke qëndruar larg nga të gjitha rrugët kryesore ku mund të ishin talebanët. Këtu jam tani. Një zonë rurale ku nuk ka asgjë. Nuk ka ujë të rrjedhshëm ose energji elektrike. Thuajse nuk ka asnjë sinjal telefoni dhe unë jam e shkëputur nga bota.

Shumica e grave dhe vajzave që njoh gjithashtu kanë ikur nga qyteti dhe po përpiqen të gjejnë ndonjë vend të sigurt. Unë nuk mund të ndaloj së menduari dhe të shqetësohem për miqtë e mi, fqinjët e mi, shokët e klasës, të gjitha gratë në Afganistan.

Të gjitha koleget e mia femra në media janë të tmerruara. Shumica kanë arritur të ikin nga qyteti dhe po përpiqen të gjejnë një rrugëdalje nga krahina, por ne jemi plotësisht të rrethuar. Të gjithë ne kemi folur kundër talebanëve dhe i kemi zemëruar ata përmes gazetarisë sonë.

Tani për tani, gjithçka është e tensionuar. E tëra çfarë mund të bëj është të vazhdoj të vrapoj dhe të shpresoj që një rrugë jashtë krahinës të hapet së shpejti. Ju lutem, lutini për mua! /Telegrafi/