Poezi nga: Tristan Tzara
Përktheu: Dionis Bubani
Era qan dhimbshëm me trishtimin e një jetimoreje
Eja pranë meje si një varkë mes kallamishtave
Shtroji fjalët si krevatet e bardha në infermjeri
Sepse atje mund të lotosh i pashqetësuar, atje kundërmon ftoj dhe pisha.
Folmë për vise të largëta
Për njerëz guximtarë
Për ishullin me papagaj
Shpirti im është gazmor dhe i habitur
Si një mik i kthyer nga spitali.
Në zërin tënd janë gra të plakura të mira
Krahu yt më rend në gji si një përrua,
Më pëlqejnë kafshët shtëpiake
Që prehen në shpirtin tënd.
Në urë dikush rri i përkulur, i fishkëllen erës i shkujdesur
Tek ne është ngrohtë dhe jemi të gëzuar sikur në stan lindin qingja
Përrallën tënde e zë gjumi sikur foshnja përkund një elefant prej leshi
Tek ne ka qetësi kur pijnë ujë kuajt.
Kalojnë rrugës, në rradhë të gjata vajza konvikti
Dhe në çdo vështrim struket një vatër prindërore
Me tavolina të mira me motra më të vogla
Me vazo lulesh në dritare.
Ftohen korridoret kur bie mbrëmja
Si një gjarpër shumë i gjatë duke zvarritur bishtin mbi gurë
Liqeni është i qepur me pe
Të mbyturit dalin në sipërfaqe-rosat largohen.
Tek komshinjtë, prindi e puth çupën, i shkujdesur
I bën moralin e ndarjes
Balta është mbyllur si portat e manastirit
Frymëmarja e rënduar e rau veten i trembi – bretoksat kanë pushuar një çast.
Po shkoj të takohem me një poet të trishtuar dhe të patalentuar.