Cilët jemi ne, qytetarët rusë të fillimit të shekullit të XXI-të?

Nga: Anna Politkovskaya
Përktheu: Elda Buda (1958-2006)

– Pjesë nga vepra “Çeçenia, turpi i Rusisë” që flet për kalvarin e një populli dhe të një plage në ndërgjegjen botërore. Autorja – gazetare, shkrimtare dhe aktiviste e të drejtave të njeriut – vritet në ashensorin e ndërtesës ku jetonte. Ndonëse më 2014 pesë persona arrestohen dhe dënohen për këtë vrasje, dyshimet janë se vrasja ishte e porositur nga regjimi i Vladimir Putinit –

Mbi tavolinë një orë mekanike vazhdon tiktakun e saj. Është e kurdisur dhe numëron orët që vijnë. Njeriu, duke i kuptuar rregullat që drejtojnë orën, e kurdis çdo mëngjes, që koha mos të ndalet kurrë.

Por njeriu është një qënie e çuditshme. Shqetësohet shumë për akrepat që i tregojnë orën, por mendon pak për kohën. Në shtator 1999 Vladimir Putini, pasi e kishte “kurdisur” pak orën dhe pasi kishte recituar për njerëzit rolin e antiterroristit, shpërtheu në Rusi luftën e dytë çeçene.

Dhe Putini arriti ta kthente kohën prapa. Po kaq shpejt, së bashku me luftën e dytë çeçene, shpërtheu në Rusi një luftë e re, kësaj here shkatërrimtare.

Sot akrepat tanë ecin vetëm prapa. Lufta e re civile nuk u shpall vetëm kundër një populli të territorit rus, por kunder të gjithëve. Secili ka pjesën e tij. Lufta lë gjurmët e saj në çdo qytet, në çdo rajon, në çdo republikë. Ajo i ka përfshirë të gjithë dhe të gjithë marrin pjesë në të, por gjithashtu edhe autorja e këtij libri nuk i shpëton këtij rregulli.

Në ç’epokë jetojmë? Ç’është kjo luftë e re? Cili është ritmi që karakterizon shoqërinë tonë? Cilët jemi ne, qytetarët rusë të fillimit të shekullit të XXI-të?

Ne? Ne jemi të gatshëm të vrasim për çdo fjalë, që nuk na pëlqen. Jemi jotelerantë dhe të rreptë.

Ne? Ne, shumë thjesht, kemi rifilluar të vëmë në qarkullim koncepte të rënda si ai i “armikut të popullit”, dhe ia vëmë këtë etiketë të gjithë atyre, që nuk mendojnë si shumica, pa asnjë lloj dallimi.

Ne? Ne kemi pranuar se një plumb në kokë është mjeti më i thjeshtë dhe më i natyrshëm për të zgjidhur çfarëdo lloj konflikti, sado i vogël qoftë.

Ne? Ne, të vyshkur nga lufta, urrejmë më shumë sesa duam. Urrejtja është lutja jonë. Shtrëngojmë grushtet me vullnetin tonë, por kemi vështirësi të hapim duart. Edhe një herë, në vend që të mbushim mushkëritë me ajër, ushqehemi me gjakun e bashkatdhetarëve tanë, pa na u dridhur qerpiku.

A nuk është kjo luftë civile?