Kriptomonedha zyrtarisht bëhet pronë në Mbretërinë e Bashkuar

Pas vitesh të tëra punimesh akademike, konsultimesh me Komisionin e Ligjeve dhe vendimeve të shpërndara të Gjykatës së Lartë që përpiqeshin t'i përshtatnin kategoritë e vjetra aseteve moderne, Parlamenti britanik më në fund tha se asetet digjitale dhe elektronike mund të ekzistojnë si forma e tyre e pronës personale, jo sepse janë të integruara në diçka tjetër, por sepse funksionojnë si objekte në të drejtën e tyre, shkruan CryptoSlate.

Kjo krijon një kategori të tretë të pronës personale në ligjin anglez, një që qëndron përkrah "gjërave në posedim" (mallra fizike) dhe "gjërave në veprim" (pretendime që ju i zbatoni në gjykatë).

Kriptomonedhat nuk u përputhën kurrë plotësisht, sepse tokenët nuk janë objekte fizike dhe gjithashtu nuk janë IOU kontraktuale, transmeton Telegrafi.

Për vite me radhë, avokatët dhe gjyqtarët improvizuan, duke shtrirë doktrina të ndërtuara për anijet, obligacionet e bartësit dhe faturat e magazinës për të trajtuar asetet e kyçura nga çelësa privatë.

Megjithatë, tani sistemi ka një spirancë statutore. Ligji thotë se një objekt digjital nuk skualifikohet nga të qenit pronë vetëm sepse nuk i kalon testet e dy kategorive të tjera.

Kjo ka rëndësi sepse ligji anglez ende ka një shtrirje globale të jashtëzakonshme. Një pjesë e madhe e kontratave të korporatave, strukturave të fondeve dhe marrëveshjeve të kujdestarisë mbështeten në ligjin anglez edhe kur vetë bizneset janë të vendosura në Zvicër, Singapor ose SHBA. Kur Londra sqaron të drejtat e pronësisë, valët shkojnë shumë larg.

Dhe me Bankën e Anglisë që zhvillon një konsultim të drejtpërdrejtë mbi stablecoin-et sistemike, koha pothuajse garanton që ky Akt të bëhet themeli për dekadën e ardhshme të dizajnit të tregut të kriptovalutave në Mbretërinë e Bashkuar.

Përpara kësaj, kriptovalutat ekzistonin në një lloj limboje doktrinare. Gjykatat i trajtonin vazhdimisht token-at si pronë në mjedise praktike, duke lëshuar urdhra ngrirjeje, duke dhënë urdhra pronësie dhe duke emëruar administratorë. Megjithatë, ata e bënë këtë duke e trajtuar kriptovalutën sikur t'i përkiste një prej kategorive të trashëguara.

Funksionoi në një farë mënyre, por ishte joelegant dhe kishte shumë kufizime të fshehura. Nëse një aset nuk përshtatet qartë në një kategori, hasni probleme kur përpiqeni ta lini peng atë si kolateral, ta caktoni atë në një falimentim ose të debatoni për titullin pas një sulmi.

Akti i ri nuk u jep kriptovalutave të drejta të veçanta, as nuk krijon një regjim rregullator të personalizuar. Thjesht u tregon gjykatave se kriptovalutat dhe asetet e tjera dixhitale mund të qëndrojnë në një kovë që gjithmonë mungonte.

Si e trajtonte ligji anglez kriptovalutat më parë dhe ku filluan të ndaheshin nyjet

Mbretëria e Bashkuar është afruar ngadalë drejt këtij momenti përmes jurisprudencës për pjesën më të madhe të pesë viteve të fundit. Pika e kthesës ishte vendimi i Komisionit Ligjor për të trajtuar kriptovalutat si "objekte të dhënash", një koncept që synonte të kapte asetet që ekzistojnë përmes konsensusit në vend të fizikalitetit ose premtimit kontraktual.

Gjyqtarët filluan t'i referoheshin idesë, duke e aplikuar atë në mënyrë të rastësishme, por mungesa e njohjes statutore bëri që çdo vendim i ri të ndihej i përkohshëm.

Kushdo që gjurmonte Bitcoin të vjedhur ose rikuperonte stablecoin-et e hakuara duhej të mbështetej në gatishmërinë e gjykatës për të shtrirë përsëri rregullat e vjetra.

Kjo ishte veçanërisht e çrregullt në huadhënie dhe kujdestari. Një huadhënës dëshiron qartësi se një huamarrës mund t'u japë atyre një interes pronësor në kolateral dhe se interesi do të mbijetojë falimentimin.

Me kriptovalutat, gjykatat mund të spekulonin vetëm se si duhet të funksiononte kjo, duke u mbështetur në analogji me zgjedhjet e paprekshme në veprim.

Praktikuesit e falimentimit përballeshin me boshllëqe të ngjashme. Nëse një bursë shembej, ku ndodhej saktësisht interesi "pronësor" i një klienti? A ishte një e drejtë kontraktuale? Një pretendim besimi? Diçka krejtësisht tjetër?

Pasiguria e bëri më të vështirë përcaktimin se kujt i përkasin asetet e rrethuara dhe kujt ishin thjesht pretendime të pasigurta në një radhë të gjatë.

I njëjti tension u shfaq në mosmarrëveshjet rreth kontrollit. Kush "zotëron" një token: personi që mban çelësin privat, personi që pagoi për të, apo personi me të drejta kontraktuale përmes një burse? E drejta e zakonshme ofroi një rrugë drejt përgjigjeve, por kurrë një të tillë përfundimtare.

Dhe sa herë që shfaqej një aset i ri hibrid (NFT, token të mbështjellë, pretendime ndër-zinxhirore), skajet e kategorive të vjetra dukeshin se shkatërroheshin edhe më tej.

Akti i ri nuk zgjidh çdo debat filozofik, por pastron shumicën e pengesave procedurale. Duke njohur një klasë të pavarur të pronës dixhitale, Parlamenti ua lehtëson gjykatave zbatimin e zgjidhjes së duhur për problemin e duhur. Pronësia bëhet më pak për të detyruar analogjitë dhe më shumë për të interpretuar asetin ashtu siç ekziston në zinxhir. /Telegrafi/