‘The Telegraph’: A është Shqipëria përgjigjja e Evropës Lindore për Bregun e Amalfit?

“Shqipëria”, bërtiti miku im avokat kur mësoi nga zonja Harding për zbuloi destinacionin tonë të pushimeve.

Përgjigjja, me pak fjalë, ishte se në po merrnim një aventurë. Në një intervistë politikë për ‘The Telegraph’, me Kryeministrin Edi Rama, ai e përmendi ‘Rivierën Shqiptare’ se sa e virgjër ishte krahasuar me Italinë. Shqipëria zakonisht ngjall shumë paragjykime, pak pozitive. Por në Tiranë, kisha gjetur një qytet të këndshëm: bulevarde të gjera, restorante të mira dhe të lira dhe një projekt i pikturës pasteliste moderniste të Ramës në strukturat e zymta sovjetike.

Perspektiva e një perlë të fshehur u tregua tërheqëse: a kishte një vijë bregdetare evropiane aq të bukur sa Amalfi, por pa turmat dhe çmimin? Me disa rezerva, zonja Harding u bind. Por si do të reagonin fëmijët?

Darcy dhe Charlie, dy fëmijët më të mëdhenj të saj dëshironin të vizitonin një safari kenian e dinin që do të isha më i kujdesshëm me shijen time pas një udhëtimi katastrofik në Francë. Ndërsa, fëmija tjetër nuk e njihte Shqipërinë dhe ishte mjaft i lumtur që po shkonte atje.

Të shkonim atje ishte pengesë tjetër. Ka fluturime direkte nga aeroporti i Gatwick-ut në Tiranë, por bregdeti në jug me makinë është pesë orë larg. Për fat të mirë, Korfuzi është vetëm pak milje larg Shqipërisë dhe ka një aeroport që mirëmbahet nga EasyJet dhe shumë tragete që ju dërgojnë në Portin shqiptar të Sarandës.

Destinacioni ynë i fundit, qyteti i vogël i Dhërmiut, ishte me makinë 90 minuta larg, duke kaluar malet që ngjiten nga deti. Praktikisht toka duket e pandryshuar nga shekulli i XIX-të, kur Lord Bajroni ishte këtu. Në këtë mënyrë, komunizmi punonte në avantazh të Shqipërisë. Enver Hoxha, i cili ishte diktator nga viti 1944 deri në vdekjen e tij në vitin 1985, deklaroi bregdetin një zonë ushtarake, e ndaluar për të gjithë, duke përfshirë edhe zhvilluesit. Tani shtëpitë e kalojnë tokën shkëmbore dhe janë më funksionale, por nuk janë dominuese.

Në qytetin bregdetar të Qeparosë ne u vendosëm në vilën tonë, të cilën e zgjodhëm nga një agjenci shqiptare. Në shumë mënyra, turizmi është ende në fillimet e saj. Ne zgjodhëm vilën, pamjen e padukshme, sepse çmimi ishte real. Vërtetë, çmimi i izolimit ishte për një rrugë të vështirë, por shpërblimi ishte një tarracë me një pamje nga det dhe me skelën e saj private.

Kaluam ditë të gjata dhe të izoluara në plazhet e Qeparos, Dhërmiut dhe Borshit. Një ditë thyem monotoninë me një udhëtim në Gjirin e Jallit, ku me ‘Albanian Adventure’ kushtoi vetëm 28 paund.

Një ditë tjetër rezervuam një udhëtim me varkë në Sazan, ishulli më i madh i pabanuar i Shqipërisë, i cili ndodhet në mënyrë strategjike midis deteve Adriatik dhe Jon. Sigurisht, kjo nuk është një veprimtari tipike e pushimeve të plazhit, por jam një ish-korrespondent i luftës dhe fëmijët e mi më pëlqejnë. Edhe gruaja ime dukej sikur po udhëtonim nëpër një rrugë malore spektakolare, në Portin e Vlorës, në kërkim të anijes, e cila do të na çonte në plazhet e gadishullit të Karaburunit dhe në Sazan.

Ne u kthyem në vilën tonë, ku zbritëm për të kërkuar plazhin e fshehtë të vetëm rreth kryqëzimit. Më vonë atë mbrëmje, ne u ulëm në një tarracë prej druri në restorantin e Luçianit në Dhërmi, që kaploi Detin Jon, si dielli i vendosur – bukuria e të cilit la edhe fëmijët në heshtje.

Kur arritëm në Sazan, gjetëm shkëmbinjtë me pemë të mbushura me 7 mijë bunkerë betoni të rrumbullakët që dikur strehonin trupat e Shqipërisë, duke synuar ruajtjen nga pushtuesit (e paspecifikuar) në gji. Në port, ka vinça të braktisura dhe deri në shpatet e shtëpive të shkatërruara, shkolla dhe një kinema në qiell të hapur. Është një kujtesë e zymtë e epokës komuniste brenda Evropës qendrore – si Muri i Berlinit, por më tërheqës dhe paqësor.

Ne u kthyem në vilën tonë, ku zbritëm për të kërkuar plazhin e fshehtë të vetëm rreth kryqëzimit. Më vonë atë mbrëmje, ne u ulëm në një tarracë prej druri në restorantin e Luçianit në Dhërmi, që kaploi Detin Jon, si dielli i vendosur – bukuria e të cilit la edhe fëmijët në heshtje.

Nuk është çudi që çifti italian në tryezën tjetër të kalonte rregullisht pushimet në Shqipëri. “Ushqimet e detit janë kaq të lira dhe të shijshme”, ata pëshpëritnin. Por ata ishin të befasuar që i gjeten këtu. “Ne kurrë nuk kemi parë një familje angleze këtu më parë. Pse Shqipëria?”, thanë ata.

Për shkak se është diku tjetër në Evropë. Nuk është Bregu i Amalfit, por ka një bukuri të mrekullueshme dhe qielli ishte aq e izoluar. Megjithatë, nuk mund t’iu ndihmoj, por mendoj se çiltërsia e Shqipërisë do të shfaqet kur misteri i saj të shfaqet. /Telegrafi/