Si i dha fund Gjermania varësisë nga gazi rus

Kur Vladimir Putin mbylli rubinetat e gazit për në Evropë, Gjermania më shumë se shumica i frikësohej një dimri “reduktimesh”.

Kështu, ministrat u përpoqën të siguronin furnizime alternative, të vetëdijshëm se një varësi e madhe nga gazi rus e kishte lënë të ekspozuar mjerisht këtë komb industrial.

Por shpejt përpara disa muajsh dhe, ndërsa dritat fillojnë të shkëlqejnë në tregjet e Krishtlindjeve, ka një ndjenjë optimizmi.

Strategjia e përpunuar me nxitim e Gjermanisë për të menaxhuar situatën pa gazin rus duket – tani për tani – po funksionon.

“Siguria energjetike për këtë dimër është e garantuar”, tha kancelari Olaf Scholz para deputetëve në parlamentin gjerman të mërkurën në mëngjes, përcjell Telegrafi.

Dhe kjo vlerësohet se erdhi si rezultat, pjesërisht, i një operacioni të furishëm – dhe të shtrenjtë – blerjeje në tregjet botërore.

Por, në bregun gjerman të Detit të Veriut, inxhinierët sapo kanë përfunduar ndërtimin – në kohë rekord – të terminalit të parë të importit të vendit për gazin natyror të lëngshëm (LNG).

LNG është gaz natyror i cili ftohet në formë të lëngshme për të zvogëluar volumin e tij dhe për ta bërë më të lehtë transportin. Më pas kthehet në formë gazi pasi të arrijë destinacionin e tij.

Gjermania është e njohur për burokracinë e saj të vështirë; Ky lloj projekti normalisht do të merrte vite, por autoritetet zvogëluan procedurat burokratike për të mundësuar përfundimin në më pak se 200 ditë.

Pjesa më e rëndësishme e terminalit – një “njësi magazinimi dhe rigazifikimi” (FSRU) – ende nuk është ankoruar.

FSRU, e cila është në thelb një anije e specializuar mbi të cilën LNG kthehet në gjendjen e saj të gazit, do të jepet me qira me një raport prej 200,000 euro në ditë.

Por, brenda javësh, cisterna nga vende si SHBA, Norvegjia apo Emiratet mund të dorëzojnë ngarkesat e tyre në portin e Wilhelmshaven.

Operatori i terminalit është Uniper, i cili tani është pothuajse tërësisht i kontrolluar nga qeveria gjermane.

Dhe pesë terminale të tjera LNG janë planifikuar të bëhen gati gjithashtu. Shumica duhet të përfundojnë vitin e ardhshëm.

Siç edhe dihet, industria gjermane varet prej tij.

“Nëse nuk marrim gaz, duhet të mbyllim furrën”, thotë Ernst Buchow nga fabrika e tij e tullave, gjysmë ore me makinë nga Wilhelmshaven, përcjell Telegrafi.

Tullat që ai prodhon duhet të piqen në një furrë gjigante në temperatura deri në 1200C (2192F).

Ai shpreson, një ditë, të kalojë në “hidrogjen të pastër”, por thotë se kjo do të marrë kohë.

Tani për tani, ai është plotësisht i mbështetur në një furnizim të qëndrueshëm me gaz.

“Nuk është vetëm faji i politikanëve. Industria donte kontratat e gazit rus”.

Vetëm një vit më parë ato kontrata i dhanë Gjermanisë 60% të gazit të saj, pjesa më e madhe e tij nëpërmjet tubacionit Nordstream nga Rusia.

Qeveria ishte ende duke parashikuar – megjithëse përballë kundërshtimeve të rëndësishme politike dhe publike – hapjen e tubacionit Nordstream 2, i cili do të dyfishonte sasinë e gazit rus që vinte në Evropë përmes Gjermanisë.

Sot, sipas agjencisë federale të rrjetit të energjisë, Gjermania po menaxhon pa gazin rus.

Por, për të shmangur mungesat gjatë dimrit, ekspertët e saj thonë se terminalet e LNG duhet të hyjnë në funksion në fillim të vitit të ardhshëm dhe se konsumi i gazit duhet të reduktohet me 20%.

Vetëm arritja në këtë pikë mund të konsiderohet një arritje e madhe kombëtare – gjë që vjen me një kosto.

Gjermania është një fuqi e madhe ekonomike; atë që dëshiron, shpesh e merr. Oreksi i saj i ri i gjetur për gaz natyror të lëngshëm po intensifikon kërkesën globale.

Dhe kjo mund të vendosë vende të tjera, më të varfra, si Bangladeshi dhe Pakistani, në një pozitë të vështirë.

“Ju keni një grup të tërë vendesh – veçanërisht ekonomi në zhvillim – që kanë çmime jashtë tregut dhe nuk mund të marrin më LNG-në që u nevojitet”, thotë profesor Andreas Goldthau nga Shkolla e Politikave Publike Willy Brandt.

Ata “kanë më pak fuqi blerëse se sa kanë evropianët dhe, veçanërisht, gjermanët”.

Kjo, paralajmëron ai, i lë ata të prirur ndaj ndërprerjeve të energjisë elektrike dhe gjithashtu mund të rrisë varësinë e tyre në lëndët djegëse fosile “më të pista” si qymyri.

Po ambiciet e Gjermanisë për një të ardhme më të gjelbër? LNG është, në fund të fundit, një lëndë djegëse fosile.

Sipas shkrimit të BBC, të gjithë të përfshirë në projektin Wilhelmshaven janë të shpejtë për të këmbëngulur se LNG është një karburant “kalimtar”.

Uniper ka premtuar të ndërtojë infrastrukturë për të trajtuar “hidrogjenin e pastër” së bashku me terminalin LNG.

Kjo ka nxitur planet ambicioze në bashkinë e Wilhelmshaven.

Kryetari i bashkisë, Carsten Feist, thotë se terminali LNG nuk do të sjellë shumë punë të nevojshme në qytet.

Por planet e tij për një qendër të “energjisë së gjelbër” do ta bënin.

Megjithatë, ndoshta kostoja më e habitshme është ajo e drejtpërdrejtë.

Këto gjashtë terminale LNG po i kushtojnë qeverisë më shumë se gjashtë miliardë euro.

Sipas tyre, kjo është mbi dyfishi i asaj që ministrat kishin buxhetuar fillimisht dhe mund të rritet më tej vitin e ardhshëm.

Ky vend mësoi shumë vonë vlerën e një furnizimi të sigurt me energji. Tani po paguan për të. /Telegrafi/