Kultura Fjalët Analiza

Parullat revolucionare

Theofan Stilian Noli

Para 6 vitesh

Nga: Fan Noli
Përktheu nga anglishtja: Meri Lalaj

Shindleri na tregon se “në ndjenjat e tij politike, Betoveni ishte republikan” (1). Ai e përsërit këtë pohim në të tre botimet e Biografisë së tij dhe kësaj here nuk ngatërrohet. Ka shumë të dhëna në letrat e Betovenit që e provojnë këtë gjë dhe se Shindleri thotë të vërtetën. Të gjitha parullat e Revolucionit Frëng gjenden në shkrimet e tij dhe ndonjëherë atje ku nuk ta pret mendja, në letrat e punës dhe në letrat e dashurisë. Veç duhet mbajtur mirë ndër mend se këto parulla ishin të ndaluara nga regjimi i vjetër i Vjenës, i cili i konsideronte të rrezikshme për shtetin dhe i ndalonte qytetarët e vet që t`i përdornin.

Në një letër drejtuar një botuesi të panjohur Betoveni flet për ideologjinë e vet republikane dhe për të drejtat e njeriut, të cilat janë nëpërkëmbur nga sunduesit (2). Ai është demokrat dhe proteston kundër titullit aristokratik “kavalier”, me të cilin e quan Simroku dhe pyet me indinjatë: “Përse mund ta meritoj? Pfu! Kush do ta pranonte një titull të tillë në këto kohëra demokratike?” Ai beson (3) se pikërisht ashtu sikurse shteti duhet që të ketë një kushtetutë, ashtu duhet të ketë edhe kushtetuta individuale për secilin, me këtë kupton sërish të drejtat e njeriut dhe të qytetarit (4). Ai është “mik i të gjithë racës njerëzore” (5) dhe kjo tingëllon si nga goja e Anacharsis Klocit. Ai kërkon ta rritë të nipin si qytetar-botëror (6) dhe kjo do të thotë se ai beson në një republikë-botërore sikurse Kanti. Për më tepër, ai mendon se duhet të ketë vetëm një Kryesi të Artit në botë, së cilës artisti duhet t`i dorëzojë punën e vet dhe të marrë atë që i takon, kjo gjë tingëllon si socializëm (7).

Sidoqoftë, ai nuk e pranon monarkinë në asnjë formë. Për të “mbretëria e diturisë është më e dashura dhe më e larta nga të gjitha monarkitë, si ato të kishës dhe ato shtetërore” (8). Kjo do të thotë të vendosësh epërsinë e Arsyes mbi çdo gjë, përmbi papët dhe peshkopët, mbi mbretërit, princërit dhe aristokratët, kështu kthehemi rishtas tek Revolucioni Frëng. Po, ai e do Lirinë mbi gjithçka (9). Ai e nderon Lirinë e të gjithë popullit (10) Liri! Ç`të duam më tepër? (11) Paqja dhe liria janë pasuritë më të çmuara (12). Vetëm liria dhe përparimi janë qëllimi ynë në botën e artit dhe në krijimtarinë e tërësishme (13). Dhe në qoftë se nuk i kemi në Evropë, do shkojmë t`i gjejmë në Amerikë. Lavdi Zotit, tani kemi vaporët me avull. Në ato vende të largëta do të gjejmë ajër dhe Liri (14). Dhe në një letër të Dashurës së Pavdekshme, Betoveni hap një paragraf në mënyrë që të futë këtë fjali: “Nënshtrimi i njeriut tek njeriu më ngre nervat” (15). Kjo tingëllon si jehonë e thirrjes së Kantit: “E tërë qenia ime fërgëllon kur mendoj skllavërinë” (16).

“Fidelio” opera e vetme që kompozoi Betoveni, së pari ishte një Himn i Lirisë dhe vetëm rastësisht lirikë triumfi për dashurinë bashkëshortore. Florestani është martir i ideve të reja, i së Vërtetës të re:

Wahrheit wagt‘ ich kühn zu sagen
Und die Ketten sind mein Lohn!

(Unë guxova të them të Vërtetën
Dhe zinxhirët janë shpërblimi im!)

Të burgosurit, të lejuar për herë të parë për të marrë pak ajër të pastër, i këndojnë Himn Lirisë:

O Himmel! Rettung! Welch‘ ein Glück!
O Freheit! O Freiheit! Kehrst du zurück!

(O Qiell! Shpëtim! Çfarë Lumturi!
O liri! O liri! Kthehesh prapë!)

Kur Florestani shikon Leonorën, mendon se ajo është Engjëll i Lirisë:

Ein Engel, Lenoren, der Gattin so gleich,
Der führt mich zur Freiheit, ins himmlische Reich!

(O engjëll, Leonorë bashkëshorte menjëherë,
Ajo më shpie mua në gëzimin e mbretërisë qiellore!)

Fernandoja, i lajmëruar nga trumbetat, është Çlirimtari. Ai nuk i lejon të burgosurit që të gjunjëzohen para tij, ai është miku i tyre, vëllai i tyre:

Nicht knien länger sklavish!
Tyrannenstrenge sei mir fern.
Es sucht der Brüder seine Brüder
Und kann er helfen, hilft er gern.

(Të mos jemi më skllevër!
Tutje rreptësia e tiranëve.
Vëllai kërkon vëllezërit
Dhe në qoftë se mund të ndihmojë e bën me qejf.)

Në Simfoninë e Nëntë gjejmë një Himn të Vëllazërimit Botëror. Në origjinal Kënga e Gëzimit ka qenë Kënga e Lirisë (17) dhe Betoveni pat filluar të punonte për këtë këngë që në vitin 1793. Kur Shileri e ndryshoi në Himn Gëzimit, vëllazërimit të Racës Njerëzore, u bë tema kryesore e vargjeve të famshme:

Alle Menschen werden Brüder…
Seid umschlungen Millionen
Diesem Kuss der ganzen Welt!

Të gjithë njerëzit bëhen vëllezër…
Të jesh i përqafuar prej milionave
Me një puthje përqafim!

Betoveni merakosej që mesazhin e tij ta bënte përsosurisht të qartë kësaj here dhe, porsi pasardhësi i tij i madh Vagneri, u vuri tituj temave muzikore. Kjo ishte absolutisht e domosdoshme. Ai donte të afrohej me masat dhe t‘u shpaloste atyre idetë e reja të Revolucionit Frëng me një gjuhë që ato ta kuptonin dhe ta admironin, me gjuhën e Shilerit, poetit të Kontratës së Re të Rusoit. Revolucionar në pikëpamjet e tij politike, Betoveni ishte revolucionar edhe në artin e vet: Ai futi muzikë korale dhe solo vokale në pjesën e fundit të Simfonisë të Nëntë. Po, e bëri këtë për masat e budallallepsura, të cilat nuk do të mundnin ta kuptonin fjalimin e tij muzikor. Ai u foli masave me zhargonin e tyre! Mirë, po a ishte e mundur që t‘i ngrinte këto masa vjeneze, të mefshta, të përgjumura, të painteresuara? Oh, këto turma të mjera të Vjenës! “Verflucht, verdammt, vermaledeites, elendes, Wienerpack” (18).

Ato nuk dinin të bënin gjë tjetër veçse të hanin salsiçe dhe të pinin birrë të zezë. Dhe kur dikush e pyeti Betovenin nëse revolucioni mund të shpërthejë në Vjenë, ai përgjigjet me tallje:” Gjersa austriaku të ketë birrë të zezë për të pirë dhe salsiçe për të ngrënë as që ia fillon revolucionit”(19). Është e vërtetë se masat austriake ishin të qullëta, por mjeshtri me to kaq mund të bënte. U mundua shumë me njerëzit e mëdhenj, por ata i dolën më keq se mizëria. Medet! “Nuk ka gjë më të vogël sesa të mëdhenjtë” (20). Apo, siç e thotë Betoveni në frëngjisht: “Parceque les grands sont le plus faibles.” (Sepse të mëdhenjtë janë më të dobëtit) (21), kështu nuk mbetej gjë tjetër veçse të ngriheshin masat. Pikërisht kjo i duhej kohës së tij. Ai e shprehu fare mirë këtë teksa i shkroi atij vagabondit të vogël Karlit: “Koha jonë kërkon shpirtra të fuqishëm për të futur në veprim këto masa njerëzore, burracake, tradhtare të fundërrinave” (22). Karli i tij e kuptoi më së miri. Ai dinte greqisht.

Po, Betoveni e ndiente se ai ishte një nga ata shpirtra të fuqishëm, të cilët Fati ka paracaktuar për detyra herkuliane. Tani Fati i troket tek dera dhe e urdhëron që të përmbushë misionin e vet të shenjtë. Është gati për të marrë detyrën më të madhe të jetës së tij. Ai do t‘i bëjë sopranot të bërtasin, të klithin, të çirren me triumf deri në kupë të qiellit, sikurse prostitutat e pazareve të Parisit kur panë se gijotina këputi kokën e Marie Antonetës dhe Luigjit XVI: Sic semper tyrannis! (Ashtu si gjithmonë tiranëve!) Po, vritini të gjithë, varini të gjithë mbretërit, princat dhe aristokratët.

Ah! Ça ira, ça ira, ça ira!
Les aristocrat‘ à la lanterne:
Ah! Ça ira, ça ira, ça ira!
Les aristocrat‘ on les pendra.

Ah! Do kalojë, do kalojë, do kalojë!
Aristokratët te shtyll‘ e fenerit;
Ah! Do kalojë, do kalojë, do kalojë!
Aristokratët do t‘i varin.

Më kot sopranot e shkreta i luteshin mjeshtrit që të ndryshonte ato nota të larta të pamundura për t‘i arritur. Betoveni ngulmoi në të tijën. Ato thanë se do të tingëllonte e egër. Por ai pikërisht këtë donte, sepse vetëm atëhere masat do të mund ta kuptonin idenë e saj. Dhe ai pati të drejtë. Më 7 maj 1824 u dha shfaqja e parë e Meshës Solemne në Re dhe Simfonia e Nëntë. Baron Zmeskalli vajti të dëgjonte Simfoninë, e cila kishte si nëntekst zhdukjen e klasës së tij, por çdo gjë që bënte mjeshtri ishte e mirë për të. Baroni urdhëroi shërbëtorët që ta shpinin në Teatrin Karntnertor të ulur në një karrocë-vig, sepse u ngrit i sëmurë nga dysheku (23). Suksesi ishte i mahnitshëm: përshëndetja e publikut ndaj shfaqjes pati një karakter kryengritës, kur doli Betoveni në skenë brohoritjet shoqëruar me duartrokitje u përsëritën pesë herë, ndërsa sipas etiketës së rreptë të qytetit, ishte zakon të jepeshin tri përshëndetje vetëm kur hynte Familja Perandorake. Policia u detyrua të ndërhynte për t‘u dhënë fund manifestimeve.

Simfonia shkaktoi një entuziazëm të papërmbajtur. Shumë vetë qanin. Betovenit pas koncertit i ra të fikët nga emocionet; e shpunë në shtëpinë e Shindlerit ku humbi në gjumë dhe mezi u përmend pas njëzet e katër orësh, me rroba në trup, pa ngrënë dhe pa pirë asgjë (24). Po, kësaj here Betoveni u afrua me masat jo vetëm me ato të Vjenës, por me masat popullore të të gjithë botës edhe për të gjitha kohërat me Simfoninë Jakobine të Lirisë, Barazisë dhe Vëllazërimit. Disa kritikë thonë se muzika e Simfonisë së Nëntë nuk është aq e mirë sa ajo e Simfonisë së Tretë dhe të Pestë. Ndoshta. De gustibus non disputandum. (Shijet nuk diskutohen). Por, gjëja më e rëndësishme për Betovenin në këtë rast ishte kumti dhe ai diti t’jau shpërndante këtë kumt revolucionar masave në një gjuhë aq të qartë sa ishte e mundur në rrethanat e epokës së Meternikut. Teksti nuk do të mundte të fliste kurrë më shkoqur. Censura e Meternikut nuk do ta kishte lejuar. Betoveni ia përshkruan situatën shumë mirë poetit Kufner:”Fjalët janë të lidhura me zinxhirë, por lumturisht tingujt janë ende të lirë” (25) Dhe ai përdori tingujt muzikorë që të plotësonte tekstin poetik. Masat e pëlqyen dhe ende e pëlqejnë bashkimin e tij mjeshtëror dhe dramatik të poezisë me muzikën.
Shkëputur nga libri i Fan Nolit: “Betoven dhe Revolucioni Frëng”