Një burrë

Nga: Oriana Fallaci
Përktheu: Yllka Beshirja

Mbase nuk isha e dashuruar pas teje, ose mbase nuk doja të isha, mbase nuk isha xheloze, ose mbase nuk doja të isha, mbase i kisha recituar vetvetes një mal me gënjeshtra bashkë me ca të vërteta, por për një gjë isha e sigurt: të doja ashtu si nuk kisha dashur asnjë krijesë në këtë botë, ashtu si nuk kisha dashur askënd.

Njëherë ti pate shkruar se dashuria nuk ekziston, e nëse me të vërtetë ekziston ajo është një mashtrim: ç’do të thotë të duash dikë?

Mbase dashuria ishte ajo çfarë po provoja tani ndërsa të përfytyroja, dreqi ta hajë, tek vështroje ashtu si vështron një qen të cilin e kanë zënë duke bërë ujët e hollë mbi tapet!

Të doja, dreqi ta hajë! Të doja aq shumë saqë nuk e duroja dot idenë se po të vrisja shpirtërisht, ndonëse ti më kishe vrarë aq shumë mua, se po të tradhtoja ndonëse ti më kishe tradhtuar aq herë, e duke të dashur, doja edhe defektet e tua, fajet e tua, gabimet e tua, vrazhdësinë tënde, katandisjet e tua, vulgaritetet, kundërshtesat e tua, trupin tënd me shpatulla shumë të rrumbullakosura, më krahë tepër të shkurtër, duar si plloça, thonj të këputur me dhëmbë. Dihet se objekti i një dashurie nuk është vetëm trupi, por edhe nëse ishim një oqean larg, me trupin tënd pranë shtrihesha të flija, duke u kujtuar të të përqafoja njëlloj sikur jetonim në shtëpinë e humbur ne pyll.

Gjatë netëve dimërake plot acar, ngroheshim kështu: koka ime puthitur me tënden, barku im ngjitur me tëndin, këmbët e lidhura. Ndërsa kur shtriheshim të pushonim në dhomën e rrugës “Kolokotroni” gjatë pasdrekeve me zagushi, e shtynim njëri-tjetrin duke qeshur: “Ik tutje, moj gjë e nxehtë!” Por, vinte gjithmonë ai çasti kur sytë e tu të çuditshëm, njëri me lart se tjetri, njëri më i hapur se tjetri, më dehnin me ëmbëlsinë e tyre e kështu përthyeja kokën drejt qepallave të tua të fryra për të puthur këto dy bajame mishi, pastaj përkëdhelja me majën e gishtit hundën tënde lozonjare, mustaqet e tua të kreshpëruara, buzët e tua të zhubravitura prej dhjetëra rrudhëzash – buzë si të një plaku, thoshje ti – e duke të lëmuar mjekrën ngjitja gishtin drejt nofullës, pastaj drejt mollëzës, për të mbërritur te veshët. Të përsosur këta të fundit, si të pikturuar, e ti ngrefoseshe që të paktën të admiroja veshët: “Ç’veshë që ke! Ç’veshë që ke!”

Sigurisht që karakteri yt nuk më pëlqente, po ashtu as mënyra jote e të sjellurit, por të doja me një dashuri që ishte më e fortë se dëshira, më e verbër se xhelozia: një dashuri aq e pashërueshme, aq e pasosur, saqë tanimë nuk mund ta konceptoja ekzistencën time pa ty. Ti ishe pjesa e saj po aq sa fryma ime, duart e mia, truri im; të të braktisja ty ishte njëlloj si të braktisja vetveten, ëndrrat e mia që ishin edhe ëndrrat e tua, iluzionet e tua që ishin edhe iluzionet e mia, shpresat e tua që ishin edhe të miat. E ndieja mirë se po të braktisja ty, do të braktisja vetë jetën!

Po, dashuria ime për ty ekzistonte, nuk ishte një ide, por një sëmundje, një sëmundje me simptoma që nuk mund t’i radhisja aq lehtë. Nëse u flisja për ty njerëzve që nuk të njihnin, nxitoja të shpjegoja sesa i jashtëzakonshëm dhe i përsosur që ishe; nëse kaloja para një dyqani që shiste kravata dhe këmisha, instinktivisht ndalesha për të parë se cila kravatë apo cila këmishë mund të të pëlqente dhe se me cilën xhaketë të shkonin; nëse haja në ndonjë restorant, pa e kuptuar zgjidhja gjërat që ty të pëlqenin më shumë e mua jo; nëse lexoja gazetat, përqendrohesha menjëherë te lajmi që mund të të interesonte, e prisja dhe ta dërgoja; nëse dëshira jote apo ndonjë telefonatë e jotja më zgjonte në zemër të natës, hiqesha sikur isha zgjuar më shpejt se gushëkuqi që këndon në mëngjes. Hodha tej me zemërim cigaren. Një dashuri e tillë nuk ishte një sëmundje e thjeshtë, ishte një kancer.

Një kancer. Një kancer që pak nga pak përpin organet tona me atë shumëfishimin e qelizave të tij, me plazmën e tij të veshtullt të së keqes, e sa më tepër që ai rritet, aq më tepër ne ndiejmë se ilaçet nuk e mundin dot, se asnjë ndërhyrje kirurgjikale s’mund ta shfarosë. Mbase operacioni do të kishte bërë efekt kur ai ishte ende një kokrrizë rëre, një kokërr oriz, një zë që thërret egò s’agapò, një marrëdhënie seksuale ndërkohë që era fëshfërin degët e ullinjve, kurse tani nuk i bëje dot ballë sepse ai ka pushtuar të gjitha organet tona, çdo ind tonin, na ka gëlltitur krejtësisht, saqë tanimë nuk jemi vetvetja, por një përzierje me të, një magmë e vetme që do të shpërbëhet vetëm kur të vdesim, që vdekja e tij do të jetë edhe vdekja jonë. Në këtë mënyrë më kishe pushtuar edhe ti e po më gëlltisje, po më vrisje.