NÂNA I BÂNI RÁNGTË E SH’PISË E RA ME FJETË

Poezi nga: Halil Matoshi

ia kam pa tmerrin tek i randonte n’çerpikë
kur shihte në TV gra të thyeme moshe
të ndjekuna armiku
që dikush i tërhiqte zvarrë mbi ndoj thes të dhintë apo ngrykë si fëmijë të ngrim’ acari, grumbulluq në ndoj karro me rrotë të shfryme… të mos flas kur ndjente vajtime mbi fëmijë e burra të grimë thike
nana s’bante as dh’et hapa pa u mbush’ frymë

në duart e policisë serbe kur rashë
dhe u bana gati për pushkatim çuditnisht qëndroi pa b’za
si ni statue p’ej dheu e shtangun
së cilës arkeologët ia marrin masat
dhe përmasat ia hamendin moshën pulsin rezistencën ndaj përplasjeve
dhe tundimet e tokës nanë
dhe munohen me ia gjet fillin e gjallesës
dhe me ia konstruktue ni vdekje tepër tragjike dhe me ia shkaktue ni dhimtë të madhe sa vrasja e djalit ni tmerr të pakufishem sa historia botnore me ia thur pastaj ni trill letrar
dhe me e ba ni dramë gjithkohësie

nga e thjeshta e heshtur nga ni nanë

e kam shikue beftë
dhe sall sytë i kanë leviz
sa për t’ma ba me dije se e kam lanë të gjallë
prit’m nanë kam dashtë me i thanë
dhe zani m’ka tradhtue…

e ndjej edhe tashti ajo m’thosh’
nuk kam me dekë pa ardh nga syrgjyni bir
jam qindpërqind i sigurt se ka dashtë me më thanë me dekë nuk kam po ia ka vu dorën gojës
mos ban sakrilegj
mos me i dal ofshamë

ajo u ba ni nanë fantastike dhe më priti
me ma pa ballin pa gjak duart me m’i shtrëngue pa zingjirë
u bana dhe unë ni djal durimtar dhe ia prita dekën e bardhë hijeshinë e qefinit
pashë sa le’t asht me e bajt nanën në supe
pesë djel të rritun… tek ndërrohet me bijtë e tyre
(aq e le’të ish nana dhe të duket sikur të dyja kambët po të sharrojnë në dhe – ndoshta asht krejt njajt sikur ajo ka bartur fëmijë në bark, veçse ti tashti ke mërzi ajo atohera asht e gzueme, ajo po bante jetën!?)

ma pa lirinë
ia pashë dekën…

në ni agim pranveruer maj men’
nanën t’veshun solemnisht
ajo po knon ajo nuk flen…

masanej shpejt, le’t pa za mendonte
gjithçka ra n’vend të vet si në ni skenë ku luhet balet
i bani rangt e sh’pisë nana
e ra me fjetë…
n’vjeshtën e vonë

në fund të fundit fluturoi naltë
si flutur veshun me t’bardha stine
Nana e Lumja